DE EERSTE MAAND ZIT ER OP

DE EERSTE MAAND ZIT ER OP.

10.1

Vandaag zijn we al weer vier weken van huis. De tijd vliegt hier echt, het is weer halelujha zondag maar ik moet zeggen, de kerk naast ons is ter ziele dat is wel prettig, geen gezeik meer op de vroege ochtend. Na het ontbijt zijn we weer op pad gegaan, nu naar Ineke nummer 3. Vorig jaar ben ik met een aantal tantes van Ineke 3 naar Homa Bay gegaan, een behoorlijk eind hier vandaan om het geboortefeest te vieren. Nu wordt die kleine meid de 29 januari al weer een jaar. We wisten niet precies waar moeder en kind woonden maar Veronica, de moeder, is ons halverwege op komen halen en ze woont met haar dochtertje wel in een aardig huis voor de begrippen hier. Zelf zit ze in het onderwijs en haar man werkt in Nairobi op het landelijk weerstation en zien elkaar een paar keer per jaar maar hebben het financieel beslist niet slecht. Kleine Ineke moest in eerste instantie niet zoveel van die rare witte mensen hebben maar ik weet niet wat Piet meer heeft dan ik maar hij heeft altijd al heel snel contact met de kinderen hier dus ook met dit meisje. Van mij moest ze echt niks hebben, het rotjong maar na zo'n dik uur en al zeker drie kwartier bij Piet op schoot te hebben doorgebracht kon er ook een heel klein lachje voor mij af. De moeder was in de keuken voor ons aan het koken, we moesten blijven eten zodat Piet en ik samen met het kind in de kamer zaten en ons maar moesten zien te vermaken. Het is natuurlijk erg gastvrij om direkt te gaan koken maar gezellig is het niet maar nadat ze het eten op tafel bracht ( lekkere rijst met vlees) hebben we toch nog een poos gezellig zitten kletsen. Rond 14.00 uur zijn we weer met de matatu terug huiswaarts gegaan en hebben Benson gebeld om ons met nog een andre piki-pikirijder naar Dunga Beach te brengen, een heel pittoresk vissersplaatsje waar we ieder jaar wel minstens een keer naar toe gaan. Ook hier kennen we een aantal mensen dus dat was ook weer heel gezellig. Wat ons wel opviel was dat het water ontzettend hoog stond, de restaurantjes stonden onder water en de koks stonden met laarzen aan in hun keuken vis klaar te maken, dit hadden we nog nooit eerder meegemaakt maar het had wel wat. (natte zooi) Na wat te hebben rondgewandeld, hier en daar een praatje te hebben gemaakt, wat vis gegeten en een drankje genomen te hebben zijn we weer teruggegaan. Benson en zijn collega zijn bij ons gebleven, op zondag is het voor hun toch niet echt een drukke dag dus ook zij hebben genoten van vis en een drankje. Op de terugweg was er luid muziek aan de kant van de weg en stonden er mensen met een mandje, een schrift en een foto van een overleden vrouw langs de kant van de weg. Het is de bedoeling dat je dan een beetje geld in dat mandje doet. Oke, honderd shilling en ze zijn dol gelukkig. Beter voor die vrouw dan voor ons, maar het is wel een heel speciaal gebruik. Nadat ze ons thuis hadden afgezet kwam Benson later nog even langs met zijn dochtertje Catherine die ook al heel gek op Piet is (en niet op mij) ze wilde heel graag Mzungu Piet zien om te knuffelen. Wat denk je daarvan, dat doet ze dan ook echt, ze legt haar hoofdje tegen Piet en geeft hem regelmatig een kusje, een kind van acht jaar maar wel heel lief, gelukkig is ze nog geen achttien, dat zou het wel heel anders maken. Nadat ze waren vertrokken is het wat gaan regenen en dat heeft het praktisch de hele avond gedaan, niet erg hard maar de temperatuur was zalig. We hadden trouwens vandaag tot 19.00 uur geen stroom dus heb ik vanmorgen voor de eerste keer een koude douche gehad maar toen de stroom terug was hebben we alsnog een heerlijke warme douche genomen en dat is toch heel wat aangenamer.

11.1

Vanochtend is Piet weer in aller vroegte vertrokken richting Ugunja en had ik weer een koude douche. Niet omdat er geen stroom was maar er stond te weinig druk op het water zodat de elektrische verwarmingskop zijn werk niet deed, ik was wel goed wakker. Tegen 10.00 uur kwam een nichtje van Mary die een paar maanden zwanger is die we een ziekenhuisverzekering hadden beloofd. Het vrouwtje is eenentwintig jaar maar lijkt echt nog wel een kind, straks met een kind. We stapten het kantoor binnen om precies 11.00 uur en het viel beslist niet tegen want anderhalf uur later stapten we buiten, niet slecht. Het vrouwtje gelukkig en over drie weken verzekerd al hebben we nu al moeten betalen, 60,- euro voor een heel jaar wat vorig jaar nog 20,- euro was. Praktisch niemand kan dit bedrag opbrengen laat staan 5,- euro per maand. Er zijn nu al meer sterfgevallen omdat de mensen dit echt niet kunnen betalen, triest maar het is zo. Het vrouwtje heb ik na het kantoorbezoek naar huis gestuurd en zelf ben ik nog even de stad ingegaan maar was ook weer op tijd thuis. Zo af en toe bellen Piet en ik elkaar wel eens en dat breekt de dag dan toch ook wel weer wat. Ik ben aan mijn fotoalbum gaan werken, zwemmen ging wel maar het was wat bewolkt dus heb ik mijn tijd maar op een nuttige manier besteed en tegen 16.00 uur kwam Piet weer thuis, dat was lekker op tijd. Hij is al een heel eind op weg en Piet vertelde dat er vandaag een man langs kwam om hem te bedanken voor het mooie werk wat hij verricht, hij is weer geblesst door God en die man natuurlijk, goed werk hoor jochie!

12.1.

Weer is Piet vanmorgen om 7.00 uur met de bus naar Ugunja gegaan om te schillderen. Hij weet van geen ophouden maar ik ben hem achteropgegaan samen met Diana (Georges vrouw) om de maten van de kindertjes te nemen maar wel twee bussen later. Ik kan zo vroeg mijn bed echt niet uitkomen als het niet per se nodig is dus vond ik 9.00 uur een christelijke tijd om ook die richting uit te gaan. De bus vertrok meer dan een half uur later en Diana had weer helemaal niks aan mijn gezelschap in de bus want weer bekeek ik met regelmaat de binnekant van mijn oogleden. In Ugunja aangekomen zijn we direkt naar de Babycare gegaan waar van Gogh weer flink zijn best aan het doen was. Diana en ik zijn de maten van de kleintjes op gaan nemen, zo'n vijfendertig van die gupkes die het niet allemaal even leuk vonden zo dicht bij zo'n raar wit mens te komen. Aan Piet zijn ze wel gewend maar ik ben toch de boeman of vrouw in deze. Na een dik uur waren we klaar en ook Piet van Gogh heeft de kwast neergelegd, hij is klaar met schilderen. We hebben nog een drankje genomen, drie consumpties een flesje cola een flesje soda en een tusker voor maar 2,90 euro en konden daarna gelijk met de bus weer terug richting Kisumu. Goeie genade voor zo'n uurtje werken moet je wel bijna vier uur in de bus zitten, maar je moet er toch wel wat voor over hebben voor hetgeen dat toch vrijwilligerswerk heet.We waren nu toch rond 15.00 uur weer thuis en hadden wel zin in een duik dus hebben we nog wat in het zwembad gehangen dat toch aan het bekomen is. Er werkt nu dagelijks een specialist in de vroege morgen aan het bad, het ziet er al een heel stuk beter uit. Verder hebben we een rustige avond gehad. Diana hebben we met een tuk-tuk naar huis laten gaan zodat ze de materialen die nog hier stonden voor de uniformen gelijk mee kon nemen zodat ze morgen weer aan de slag kan. Wij gaan morgen weer die richting uit maar dan voor Stanley daar schrijf ik morgen wel weer over, zo houdt Kenia ons toch lekker bezig.

13.1

Zoals ik al schreef we zijn om 8.00 uur weer met de bus maar Ugunja gegaan waar we een uur en drie kwartier later aankwamen en weer heb ik bijna de gehele rit mijn ogen dicht gehad. Ik snap er niks van, de natuur is hier zo mooi, je kunt als je wakker blijft van ieder minuut wanneer je naar buiten kijkt genieten maar ik kan het niet helpen, ik pit. Misschien komt er nog een keer dat het me wel lukt maar overtuigd ben ik er niet van maar daar gaat het nu niet om. We zijn naar Stanley gegaan en hebben moeten wachten op Consolata maar zij is nooit op tijd op een afspraak, daar houden wij al rekening mee, ze heeft haar naam echt mee, Komzolaatja. Toen ze kwam hebben we even staan dubben hoe we het beste naar Siaya konden gaan en hebben toch maar besloten de auto te nemen. Het is meer een taxi maar deze taximan was bereid ons direkt naar Siaya te brengen zo'n twintig kilometer verder, dat was erg aardig en onderweg pikte hij nog een dame op die heerlijk in de kattenbak mocht gaan zitten maar het leverde hem 1,50 euro extra op dus doen dan. Bij het ziekenhuis aangekomen was de hoofdingang afgesloten en moesten we een aardig eind omlopen en dan met zo'n zwaar gehandicapt jongetje op de arm en in de warmte dat viel niet mee. Piet heeft het manneke gedragen maar hij wordt toch al behoorlijk zwaar dus er moet echt iets met dat ventje gaan gebeuren want over enkele jaren is dit kind toch niet meer te hanteren voor de moeder. Na de wandeling kwamen we dan aan bij de juiste afdeling en we werden door een heel aardige dame (arts) geholpen. Ze vertelde ons dat we eigenlijk al een paar jaar te laat zijn en dat het niet mee zal vallen dit manneke stabiel te krijgen. Hij kan zijn hoofdje nog niet eens overeind houden laat staan dat hij controle over de rest van zijn tere lichaampje heeft. De vrouwelijke arts was helemaal onder de indruk dat wij opkwamen voor kleine Stanley. Een paar keer zei ze ons you make my day en laat ons hopen dat er voor dat ventje ook zo'n day komt. Ze heeft besloten om te beginnen met fysio therapie en dan drie keer in de week op maandag, woensdag en vrijdag maar nu komt het, wie zal dat betalen is in deze niet zo'n punt, daar hebben we onze lieve sponsors voor maar hoe gaan we dit regelen, dat is veel belangrijker. Voorlopig duurt de therapie een jaar, de kosten voor de therapie zijn niet hoog, 20 cent per behandeling omdat we voor haar een ziekenfondskaart hebben aangeschaft vorig jaar maar het vervoer dat is een hekel punt. Nu hebben we met Christof, een vriend in Ugunja een deal kunnen maken en hij wil voor 10,- euro per week drie maal met Yvonne en Stanley naar het ziekenhuis rijden met zijn motor. Kosten toch mooi 470, euro. Dit is wel geregeld maar een manier om het geld te verstrekken hebben we nog niet gevonden. We geven namelijk geen voorschotten uit want dan heb je de kans dat het geld “misbruikt” wordt en aan andere doeleinden wordt besteed maar komt tijd, komt raad. We kunnen net als wat we voor Benson doen, een vertrouwd iemand zoeken die wekelijks geld geeft aan deze mensen en ik denk wel dat we iemand weten maar nog even de zaak in eigen handen houden. Na het bezoek aan de dokter zijn we weer terug gegaan naar Ugunja, dezelfde persoon kwam ons ook weer ophalen dus dat was prima. Eerst nog wat fruit voor moeder en kind en voor ons zelf gekocht. Na wat gedronken te hebben, dat is echt wel nodig, ik snap niet hoe de mensen hier de gehele dag zonder water kunnen leven, je stikt van de dorst na wat inspanning en de warmte zeg maar gerust hitte hebben we de bus weer terug naar Kisumu genomen en rond 14.00 uur waren we weer “thuis”en hebben nog een lekkere duik genomen. Momenteel regent, bliksemt,dondert en waait het, Guus Meeuwis zou nu goed doen, heel toepasselijk.

14.1.

Vanmorgen was het weer zonnig toen we opstonden en na ontbeten te hebben zijn we naar de stad gegaan om de duur van ons wifimodemgebruik te verlengen. Voor 30,- euro per maand kunnen we dit modem gebruiken ongeacht tijd en duur. Ook de dame in deze winkel kent ons goed en helpt ons dan ook altijd op een heel vriendelijke manier. Piet heeft nog wat onderbroeken voor 0,60 eurocent per stuk gekocht. Ook moesten we nog een brief posten en zijn we gaan kijken of er nog een doos vanuit Nederland was aangekomen maar mooi niet. Ik denk dat we de laatste zending mooi kwijt zijn en nu hebben we besloten om nooit meer iets te verzenden. Het kost een hoop geld dat we hier ter plekke beter kunnen besteden aan kleding, schoenen en andere zaken. Ook Christof in Ugunja hebben we voor zijn twee jongens schooluniformen kunnen laten, kopen, als we de dozen niet hadden verzonden hadden we nog veel meer kunnen doen maar dat is mosterd na de maaltijd maar een goede leer voor de volgende keer dus we doen het nooit meer. Voor de rest hebben we vandaag een rustige dag gehad. Wel is Piet nog naar de markt om groenten gegaan en de hele middag is Francis, de dochter van Dorothey op bezoek geweest. Ze gaat nog niet naar de universiteit, ze krijgt in februari de resultaten pas van het laatste afgelopen schooljaar omdat ze in de laatste klas zat. Haar moeder Dorothy is naar Malindi, twee dagen rijden met de bus, omdat haar man daar in het ziekenhuis ligt. Misschien toch wel te veel aan seks gedaan die nacht dat ze voor de eerste keer in hun nieuwe huis moesten slapen, wie weet. Francis is achttien jaar en is nu alleen in huis en verveelt zich zodat ze dan maar naar ons komt om wat te babbelen, te eten en te drinken, het is echt een leuke meid maar moet niks van Tamy hebben en dat ruikt die kleine hond en komt steeds naar haar toe, ik vind het wel grappig. Vanavond is de andere Dorothy, de eigenaresse van Panda's nog even op bezoek geweest omdat haar vader ook deze week met een herseninfarct in het ziekenhuis hier in Kisumu heeft gelegen en nu in alle rust hier in een huis op de compound kan herstellen. Vanavond is het droog gebleven en nu ga ik naar bed.

15.1

Vandaag op ons gemakje aan gedaan. Lekker ontbeten en kennis gemaakt met de nieuwe manager hier van Panda's. Het schijnt dat Redemptor naast dat de ziek is en pas haar zoontje heeft gekregen toch een andere goede baan bij de gemeente heeft aangenomen waar ze al eerder had gewerkt voordat de bij Panda's was aangenomen. De nieuwe vrouw Maureen genaamd is zo te horen een pittige vrouw en wil wel heel wat veranderingen aanbrengen maar zoals ze bij ons zeggen, nieuwe bezems vegen schoon dus we zullen maar afwachten. Nadat ze met ons samen een bakje koffie heeft gedronken is ze weer vertrokken om naar een begrafenis te gaan. Dat is hier ook aan de orde van de dag maar als je op vrijdag voorbij een mortuarium of ziekenhuis komt dan zijn de dode lichamen echt in de aanbieding. Vorige week vrijdag kwam ik met de matatu voorbij het districtshospitaal en er stonden zeker een stuk of zeven a acht kisten klaar om opgehaald te worden. Die staan daar dan gewoon op het terrein totdat de familie of wie dan ook ze op komen pikken met een open pickup, rouwbus of tuk-tuk. Ik blijf het trouwens nog steeds een raar gezicht vinden als er zo'n tuk-tuk met een lijkkist rond rijdt met daarachter een zingende menigte zwaaiend met takken gezeten in open wagens of lopend (dansend) op de straat. Dat was even tussendoor. Wij zijn eerst samen met de tuk-tuk naar de supermarkt gegaan. Nee, we zijn eerst wat gaan drinken, Piet voor de middag al aan een biertje en ik aan een onfatsoenlijke grote, lekkere koffiemilkshake. Dit is eigenlijk ons vrijdagritueel als Piet tenminste niet naar Ugunja hoeft. Daarna hebben we de boodschappen gedaan en weer met de tuk-tuk naar huis gegaan maar onderweg zaten we echt in een sandwich tussen een grote vrachtwagen en een matatu. Er zat geen twee centimeter tussen maar het is goed afgelopen en zijn toch weer heelhuids thuisgekomen. Ook zijn we voor de eerste keer naar het kliniekje inde sloppenwijk Niawita gegaan waar we jaarlijks medicijnen leveren. De eigenaresse, schoonmoeder van Dorothy, oma van Sandra, Zamzam en Francis die gisteren bij ons was ( ik gooi steeds maar met namen maar ik kan me wel voorstellen dat dit heel verwarrend kan zijn maar neem het maar gewoon voor zoete koek aan) was weer heel blij dat ze ons zag en we werden al weer geblesst, wat zijn we toch goed bezig he. Ze maakt een lijst die ik waarschijnlijk volgende week woensdag op ga halen omdat het de bedoeling is dat Piet weer richting Ugunja gaat om met Stanley en zijn moeder naar de fysio therapie te gaan kijken in Siaya. We hadden Yvonne vanavond nog aan de lijn, ze was vandaag voor de eerste keer gegaan met Stanley maar het manneke had erg gehuild. Dat is nu het vervelende van alles, hij kan niet zeggen of het van de pijn of de angst is, we gaan er maar vanuit dat beide dingen de aanleiding zijn. Voor de rest was het een rustige heerlijke zomeravond met volop muggen die me nog steeds ondanks een voorbehoedmiddel helemaal lek prikken.

16.1.

Een drukke dag was het vandaag. Om 10.00 uur hadden we afgesproken met Veronica dat we zouden komen helpen met verhuizen. ( de moeder van Ineke 3) en we worden al echte Kenianen want we kwamen pas tegen 10.30 uur maar meer omdat we het spoor bijster waren maar uiteindelijk hebben we haar oude huis toch gevonden. Toen we aankwamen hing er nog een grote was buiten die ze hier zoals gebruikelijk zeik nat ophangen en binnen was niets van voorbereidingen voor een verhuis te bespeuren. Eerst moest er nog thee gedronken en gegeten worden maar wij hadden thuis al lekker ontbeten. Nou nadat dit was gebeurd kon het spel beginnen. Haar nieuwe woning was maar zo'n honderd meter verwijderd van het oude dus de alstand was geen obstakel. Wel moest ze eerst de vloeren in haar nieuwe huis nog moppen maar Piet kon gelijk beginnen met de gordijnen te verwijderen die met touwtjes aan spijkers tegen de ramen hingen.Ik werd gebombardeerd tot kindermeisje, ik moest maar op kleine Ineke passen, dat heb ik dan ook wel geweten. Het is trouwens een heel lief meisje dat al vrij snel aan ons gewend was. Op een gegeven moment zat ze bij me op schoot en jawel hoor ik dacht bij mezelf jeetje wat wordt het toch warm op mijn billen en een grote natte plek verscheen op mijn legging, Ineke had geen pamper aan maar was met haar blote kontje in een wollen lange broekje gehesen. Ach, dan maar een nat pak, thuis weer maar onder de douche, schone kleren en het leed is weer geleden. Piet was ondertussen gaan sjouwen met een grote fauteuil op zijn hoofd en is diverse malen heen en weer gelopen met allerhande meubilair. Toen ze eenmaal begonnen waren met leegruimen was het toch vrij snel gebeurd, er staat praktisch niks in zo'n huis, alleen de grote stukken heeft Piet naar het andere huis gebracht, de bank o.a. samen met Veronica die onderweg meer op de bank heeft gezeten om te rusten dan dat ze deze gedragen heeft. De meeste vrouwen hier zijn enorm sterk maar zij had de kracht en conditie van een lamme ezel. Rond 13.00 uur ( hadden we ook samen afgesproken) zijn we toch weer terug richting Panda's (onze compound Toontje) gegaan want toen Piet aan het werk was belde Benson dat Katerine heel graag wilde komen zwemmen, dat hadden we dan eerder deze week ook beloofd. Toen we weer eenmaal terug waren van de verhuis ben ik eerst even met de matatu naar de flappentapper gegaan maar dat was geen prettig ritje. De matatu reed een motorrijder met passagier aan, de motorrijder en de vrouw vielen maar de mataturijder reed gewoon door dus hoe het verder is afgelopen weet ik niet maar dat was voor mij echt geen goed gevoel. Niet eens even stoppen om te kijken of ze iets mankeerden, nee niks, hondsbrutaal. Ik keek een medepassagier vragend aan en hij zei this is Kenia, not your country daar moest ik het mee doen. Nadat ik gepind had en in en andere matatu stapte waren we onderweg weer getuige van een ware vechtpartij tussen een man en twee vrouwen. Er werd geschreeuwd en in het rond geslagen maar de matatu reed verder, nu vond ik het niet erg. Bij het uitstappen moest ik wachten op een begrafenisstoet waarvan de familieleden en vrienden al behoorlijk in de olie waren maar er werd volop gedanst, gefloten en met grote takken gezwaaid, lang leve de dode, die lag op een open vrachtwagentje, wel in een kist hoor. Eemaal weer thuis kwam Benson met niet alleen Katerine maar ook met Benthe en Rende, dat waren er dan drie. Nu hebben we gelukkig drie zwemringen dus konden we met alle drie de kinderen het water in, dat was wel leuk, wat genoten ze, het was de eerste keer in hun leven dat ze in een zwembad waren dus een historische dag in hun jonge leventje. Uit het water hebben we ze alle drie onder de douche gezet en ook dat vonden ze prachtig, een warme douche, thuis worden ze in een teiltje gewassen dus ook dit was feest. We waren goed en wel klaar toen Francis ( dochter van Dorothey) kwam met twee neven, die wilden ook graag zwemmen maar hier hoefden we niet bij te blijven, zij konden alle drie al zwemmen dus daar hadden we geen omkijken naar. Benson was weer gearriveerd om de kinderen op te halen en na een dik uur was alles weer verdwenen en konden wij rustig samen uit gaan eten.