OP BEZOEK BIJ

OP BEZOEK BIJ …......

ZONDAG 21 Februari
Het einde komt inzicht, zowel van ons verblijf hier als wel van onze portemonee, we geraken zachtjes aan door onze sponsorgelden heen maar ook de “opdrachten “ en taken zitten er ver op. Ook mijn tasje heeft zijn beste tijd gehad. Binnenkort brengen we nog op bezoek aan de kinderafdeling van een van de ziekenhuizen hier in Kisumu om daar fruit en melk uit te delen aan kinderen die dood en dood ziek zijn, maar daarover later meer.

Vandaag zijn we op bezoek geweest bij het HOME van Benson. Met het home bedoelen ze hier niet daar waar je woont maar waar je geboren bent. Als je hier aan iemand vraagt waar hij vandaan komt noemt hij waar zijn ouderlijk huis staat. De jongens uit het gezin bouwen dan ook in de loop der jaren op de compound waar ze geboren zijn een EIGEN huis, dat is zo het gebruik. De vrouwen doen dat niet en als een getrouwde vrouw niet met haar man mee wilt dan zit er maar een ding op en dat is scheiden, simpel de man is de baas. Benson is een bekende van ons, we kennen hem als wachter hier op de compound waar hij vroeger werkte, we hebben hem een paar jaar geleden een bedrag geleend om een motor te kopen, nu is hij al een paar jaar full time motor driver, motortaxi of te wel Piki Piki driver.
Goed, met hem hadden we dus afgesproken naar zijn Home te gaan, we hadden afgesproken om kwart voor negen onder de klok op het verzamelstation van de bussen, de stages genaamd, de bus zou om negen uur vertrekken vertelde hij. Waarachtig je gelooft het of niet maar hij was er zelfs iets te vroeg in gezelschap van zijn vrouw en twee van kinderen. De halte hadden we redelijk snel gevonden, je moet weten dat er misschien wel duizend staan he groot en klein maar de bus kwam niet die was onderweg, maar waar vandaan ??? Benson op zoek naar een andere bus richting Siaya, die was er en zou om tien uur vertrekken. Ach even wachten we gaan vast lekker zitten we betalen voor zes man ongeveer acht euro en dan gaan we maar een uurtje later. Om tien uur geen beweging in de bus bij navraag zei de conducteur die de kaartjes had verkocht we gaan om half elf maar even later zegt hij misschien twaalf uur. Nou dat kan natuurlijk niet dus wij ons geld terug gevraagd en gekregen en op zoek naar een alternatief. Een van de alternatieven was een van de vele vele matatus, nou is er niks mis met een matatu in de stad maar daar buiten is het een levensgevaarlijk transportmiddel dus ga ik niet in zo'n rijdende doodskist. Een andere mogelijkheid was een priveauto, iets duurder maar wel zo lekker en veilig dus wij een auto geregeld, om elf uur vertrokken we dan toch richting Siaya waar we naar een dik uur rijden bij de familie van Benson aan kwamen. Een hele leuke verzorgde compound gelegen midden in een prachtige natuurlijke omgeving. We moesten eerst in het ouderlijk huis komen zitten, pa en ma zijn al geruime tijd geleden overleden en zoals gebruikelijk werd er eerst gebeden omdat wij veilig waren aan gekomen en dat ze dankbaar waren dat wij hen wilden bezoeken. Zijn oudere broer woont nu op de compound samen met zijn vrouw en zes kinderen. Zoals gebruikelijk werd er weer eten gemaakt, deze keer geen kip maar vlees, een heerlijke lokale maaltijd. De vrouw des huizens had een deel van het plaatselijk kerkkoor uitgenodigd om voor ons te zingen. Mensen lief in een rij van een stuk of tien, twaalf vrouwen ( oude stukken met een uitgezakt clownsgezicht en een paar jongere vrouwen) in kerkkleding, lange gewaden en rozenkransen om met grote kruizen werd er gezongen, of gebeden ik weet het niet precies maar het was in elk geval een serieuse aangelenheid en het klonk nog erg mooi ook. Nadat alles was gadegeslagen en handen geschud te hebben hebben we nog wat nagekletst en geintjes gemaakt over de kerkelijke gebruiken zijn we weer richting Kisumu gegaan en kijken we terug op een prachtige dag bij een lokale familie. Wel was het iets minder dat we onderweg drie ongelukken hebben gezien waarvan we zelfs bij een ongeval over de schoenen van het slachtoffer zijn gereden, alleen het idee al dat ze gewoon over je schoenen rijden is al bizar. It's Kenia...

MAANDAG 22 Februari
Na een drukke zondag zoals gisteren mag het vandaag wel iets rustiger daarom op het gemakje opgestaan en ons ontbijtje genuttigd. Maar daarna ben ik op pad gegaan om nog wat shillingen uit de muur te toveren want ik moest naar de Barcly's bank om voor een Roosendaalse familie een aanbetaling op hun safari die ze in juli gaan maken aan te betalen. Vanuit Nederland leverde dat zoveel problemen op dat we het gewoon op deze manier hebben opgelost. Vanuit de bank ben ik naar een markt gegaan om een pruik op te halen maar het pruikenvrouwtje was er niet dus dan maar door naar de fruit markt waar ik twee rekeningen op moest halen. Eentje was er wel en de ander was er niet maar dat komt dan wel een andere keer. Kleine Pietje lag tussen wat doeken en lege fruitzakken te slapen toen hij me hoorde kwam hij maar eens kijken wie er was, lachen toch. Vanaf de fruitmarkt waar ik toch nog gauw een tros bananen en een paar advocado's mee nam ben ik verder naar huis gelopen. In de namiddag is Ineke met haar hondje naar de dierenarts gegaan want hij moet zijn spuiten hebben, kosten vijf en dertig euro. De mensen hier verklaren haar voor gek want zelf hebben ze niet eens geld om zelf naar de dokter te gaan en dan zoveel geld voor een hond dan ben je echt gek, maar goed hij is weer geholpen. Er was echter een probleem die “ gekke” hond weet na een keer dat hij daar niet moet zijn, het is bij ons om de hoek, ging dus pontificaal op z' n kont zitten en ging niet verder mee. Goede raad is duur, dragen was de enige optie, ruim dertien kilo heen maar ook weer terug, de buitentemperatuur meer dan vijf en dertig graden ha ha. Toen ze terug kwam zweten zweten oei oei.
Daarna moest ze nog even naar een andere dokter om een recept voor Jancinther te gaan halen. Een barstensvolle wachtkamer maar Ineke mag gewoon voor hoor, jawel. Het recept is er dus gaan we morgen even naar de stad de medicijnen kopen en nemen we ook gelijk even paracetamol mee want die kost hier maar zestig cent voor de honderd, dus geen drol. Na dat alles is een verfrissende duik wel verdiend zou ik zeggen dus even de zwembroek aan en lekker afkoelen.

DINSDAG 23 februari
Vandaag was wel een heel rustige dag we moesten alleen een paar boodschapjes in de stad doen wat medicijnen voor Jessy en wat groenten voor ons zelf meer eigenlijk niet. In de loop van de middag kwam mamma Piet nog met kleine Piet om de rekening van de apotheek te brengen. Maar heel deze week stijgen de temperaturen al boven de 35 graden en het laat zich raden het is nergens beter dan in het zwembad. Ineke zweet zich de laatste dagen / weken helemaal kwijt dus die gaat graag richting pool.

WOENSDAG 24 Februari
Onze salarissen zijn weer binnen dus wie maakt ons wat, ha ha. Maar zonder gekheid vandaag moesten we ondanks het warme weer richting Rangala / Uganja met de bus van acht uur, we hadden afgesproken dat we de ouders van Mildred zouden komen bezoeken. Die leven echt op het platteland in heel simpele omstandigheden waar alleen maar de lokale taal wordt gesproken ik moet zeggen dat is vervelend want je moet steeds aan Mildred vragen “ wat zeggen ze ? “ Bij aankomst moesten we eerst binnen komen in het ouderlijk huis waar er voor ons gebeden werd. Ze hebben geen elekticiteit en geen water, licht maken ze met een parafinelamp, water halen ze ergens bij een rivier en het regenwater zo lang de voorraad strekt. Koken doen ze op een houtvuurtje. Iedereen loopt er op blote voeten en de kippen, kuikentjes en ander spul loopt overal in en uit. Zoals altijd als je bij dit soort families op bezoek komt is er eten. Deze keer ugali met kip en van het kook / bakvocht hebben ze dan een soort “ soep” gemaakt waar je de ugali in sopt. Je eet dat geheel met je handen. Ook het regionale “ orkest” was weer aanwezig die voor ons zongen en dansten. Een oude trekzak zonder toetsen maar het maakt geluid. Wel aardig om te vermelden is dat hier alle vrouwen zonder B.H liepen zoiets als hang ouderen met hangtieten. Nou moet ik er nog wel even bij vertellen dat we voor de moeder van Mildred enkele weken geleden een wandelstok, zo'n aluminium in hoogte verstelbaar ding hebben gekocht. Het past helemaal niet in die omgeving maar ze is er dolgelukkig mee en die moest vandaag nog een keer officieel aangeboden worden. Na dat we lekkere Keiniaanse thee, weinig thee en veel melk en heel veel suiker, hadden gedronken en onze ugali maaltijd hadden verwerkt werd het weer tijd om op te stappen. Vader probeerde me nog een glas eigen gestookte jenever op te laten drinken. Nou degenen die weten hoe petroleum ruikt die zouden zeggen geeft mij dan toch maar petroleum. Het spul stinkt en het brand de haren van je ziel. We hadden ons vanmorgen laten brengen met een auto omdat we van alles bij hadden maar voor de terug weg verkozen we de motorbike. Het is nu erg droog en je moet om in Uganja te komen over een erg stoffige weg en dat heeft altijd wel iets. Eenmaal in Ugunja hadden we nog heel even tijd om Stanly te bezoeken, maar daarover aanstaande vrijdag meer want dan gaan we mee naar het ziekenhuis. Als je dan thuiskomt is er niks fijner dan een heerlijke douche maar dit was vandaag niet het geval. Er stond geen druk op de kraan en moesten ons onder een armzalig straaltje water en dan nog koud ook douchen maar beter een klein rotstraaltje dan geen straal dus waren we na lang onder het straaltje te hebben gepoedeld toch weer schoon en ontdaan van het stof.

DONDERDAG 25 Februari
Als ik dit schrijf is het hier 10 uur en is het nog 26 graden. Vandaag was een beetje een bijzondere dag. Vanmorgen om een uur of tien kregen we bezoek van twee alleraardigste zuster, nonnekes, van het weeshuis St. Clair. Twee mooie nonnekes van 25 en 28 jaar oud, te mooi om in een klooster te zitten vind ik. Ze waren “ los gelaten” omdat ze vamiddag naar een vergadering moesten met nog veel meer nonnen. Als moeder overste, Zr. Luci dit te horen krijgt gaan ze op water en brood denk ik, want wat ze nu deden dat mag absoluut niet. De twee waren net twee opgeschoten tieners die voor het eerst stiekem op vrijerspad gingen. Ze wilden graag naar Piet en Ineke maar we mochten het tegen niemand vertellen ho wee ho wee. Ze dronken een glaasje fris en namen ieder twee koekjes, maar voor dat ze daar aan begonnen eerst een kort gebedje om ons te bedanken. Nu moet je weten dat Zr. Luci nog niet eens een weesgegroetje bidt al moet ze een hele kip op eten. Het was echt heel erg komisch om te zien hoe die twee zich gedroegen. Ze hebben eens rondgekeken op onze compound en zijn na een paar uurtjes weer vertrokken want ze moesten immers naar de vergadering, tegen niemand zeggen he.......
Vandaag moesten ook de wekelijkse boodschappen gedaan worden, normaal doen we dat op vrijdag maar morgen moeten we naar Siaya om met Stanly een bezoek aan de dokter te brengen en goede te afspraken, voor zo ver dat hier kan, voor de rest van het jaar. Er was ook nog een probleempje met onze watervoorziening waarover ik gisteren al iets schreef maar het was er vandaag nog dus konden we niet douchen, ook de lamp in de douchecel had het begeven maar uiteindelijk is het allemaal gemaakt. Op een gegeven moment waren de loodgieter en de electricien samen in de bezig en stonden elkaar stevig in de weg in dat kleine hokje.Ik was zelf nog even de stad in geweest om bij de opticien een bril voor een van de lieve nonnekes op te halen maar die was nog niet klaar dus gaan we volgende week weer terug. Rond een uur of vijf kwan Dorothy nog even langs om afspraken voor zondag te maken want dan gaan we naar Bondo daarover later meer.

VRIJDAG 26 Februari
Vandaag was weer een pittige dag, we moesten twee keer de evenaar over dus dat wil zeggen op en neer naar Rangala van hieruit naar Siaya en Ugunja. We gingen vandaag met Stanly en zijn moeder naar het ziekenhuis om voor de laatste keer met de dokter te praten en te zien hoe de behandeling verloopt. Moeder en kind waren daar dan rond 9 uur en daarom zouden wij de eerste bus van 7 uur nemen. Iets wat me nooit gebeurd is is dat ik me versliep deze morgen en een uur te laat wakker werd, dus dan maar een bus later, het is immers Kenia niet waar. Vanuit Rangala waar wij van de bus overstapten op de motorbike is het nog een half uur rijden door een prachtige natuur. Aangekomen in het ziekenhuis was de therapeut al aan de slag maar dat is op zich niet erg omdat het geheel nogal wat tijd in beslag neemt hebben we genoeg meegekregen. Ook nog een laatste gesprek met de dokter gehad die overigens zeer teveden is over de resultaten die tot nu toe behaald zijn bij Stanly. Vanuit Siaya want daar staat het ziekenhuis op de motor terug naar Ugunja om nog wat voeding, pampers en dergelijke voor Stanly te kopen. Nou kan ik redelijk goed tegen de Afrikaanse zon maar de temperaturen stijgen op het moment naar een niveau waar ook ik stop tegen zeg. In Ugunja belde de moeder van Jacinther dat ze naar school moest komen want Jacinther was nog steeds ziek, ongesteld dus. Nou is dat bij de meeste vrouwen zo maar bij haar is het wel heel erg, ondanks medicijnen die ze krijgt gaat het niet echt goed. Maar we hebben contact met de dokter in Kisumu dus we wachten even af en anders gaan we misschien wel over op de locale medicijnman. Voor we naar Rangala reden eerst even wat drinken in mijn favoriete kroeg Ugunja Inn. Op de school in Rangala bakken ze hele hele lekkere koeken kangumus genaamd en daar hebben we er een paar teveel van gegeten denk ik want we hadden alle twee last van de gekke dingen. Ook aan dit onverwachtte schoolbezoek kwam een einde en maakten we ons op voor de terugreis. Tevoet naar de bushalte, het mag geen naam hebben want de bus stopt immers overal. Deze keer moesten wij niet op de bus wachten maar was het andersom, de bus wachtte nog even want de chauffeur zag ons aankomen. Het is geen Ariva of BBA maar het was een fijne bus die ons anderhalf uur later weer heelhuids in Kisumu afzette. Onderweg stapte er nog een kerel in, het was geen priester, het was geen heilige of zo iets maar zo'n figuur kwam voor in de bus staan, precies daar waar wij zaten en begon te prediken met de knop op vijf in de gebiedende wijs. Ik zei, flikker die leer van jouw god maar boven op de bus want daar ligt nog meer van die rotzooi. Hij sprak zo luid dat Ineke met haar vingers in haar oren ging zitten en ik met een handdoekje over mijn hoofd omdat hij ook met consumptie sprak. Toen die stalen Jezus zijn verhaal klaar had ging bij hij iedereen langs en gokte op een kleine bijdrage. Niet van ons dus. Dan nog even vijf minuten met een stampvolle matatu, probeer je voor te stellen een busje zo groot als een VW-busje, met daarin 23 mensen en buiten een temperatuur van ver in de dertig graden. Niet zo gek dat we moe waren en even het zwembad in wilden al was het haast 6 uur.

ZATERDAG 27 Februari
Een kalme dag vandaag, ik ben even naar de Masaai markt gegaan want er zou een bestelling klaar zijn maar het is en blijft Kenia dus die was er nog niet, ook een paar armbandjes die ik voor iemand in bestelling had zouden er zijn maar waren er ook nog niet. Dan zou ik daarna naar een fotozaak gaan om een paar foto's te laten printen, dat heb ik al vaker gedaan maar deze keer wilde het niet lukken dus ook voor de kat z'n viool. Dan maar terug naar huis waar Ineke inmiddels zich aan het orienteren was in een nieuw fotoprogramma nu de Hema zou leuk is geweest om hun software te veranderen. Ook kwam er nog even iemand op bezoek om wat kleding op te halen en een glaasje te drinken. De dag verder werd gevuld met even zwemmen en daarna lekkervis eten in een van de restaurantjes aan Tilapia Beach. Wat een verrassing in het negatieve was dat het water van het Victoriameer in sommige rstaurantjes gewoon binnen stond en er geen gelegenheid meer was om te wandelen. We hebben er een lekker visje gegeten maar de vis stijgt er elk jaar in prijs en is voor de gemiddelde Keniaan niet meer te betalen. Drie en twintig euro voor een vis en drie consumpties vinden wij zelfs al veel geld, en wij zijn dan nog geen zuinige Zeeuwen he.