MUMIAS

ZONDAG 7 Februari
Vandaag was een geweldige dag. We hadden nl. afgesproken om naar de moeder en grootmoeder van Rosy te gaan. Zij wonen in Mumias niet in de stad zelf maar helemaal buiten in de middle of nowhere. We gingen met de bus vanuit Kisumu eerst probeerden ze ons in een matatu te krijgen maar daar zijn we op zo'n lange afstand geen voorstander van. Immers het is een paar uur rijden en dan wil je wel een beetje fatsoenlijk zitten he. Ik had eens rondgekeken op het immens grote busstation en jawel daar stond een redelijke bus. Voor drie honderd shilling per persoon konden we mee naar Mumias. Overigens Mumias is in Kenia bekent om zijn suiker. Er staat een van de grootste suikerfabrieken van Kenia. De bus liep lekker vol met reizigers en er werden ook nog een aantal grote kratten met broden ingeladen. Dat is normaal want ze vervoeren niet alleen reizigers maar ook allerlei andere dingen. Maar goed we zijn een uurtje onderweg en de bus maakt een omweggetje over een zandweg, ik moet er nu nog van niezen, een gehobbel en gerammel in de bus zeg. Maar dat omweggetje was er een van meer dan een uur met het gevolg dat we drie uur onderweg waren naar Mumias maar uit ervaring weten we dat we er dan nog niet zijn. Nog een klein half uurtje met een soort van taxi waar als het moet er wel vijftien mensen, ook de grote kattenbak wordt volgestapeld met mensen, in kunnen en dan nog een kwartiertje achter op de motor. Wat een trip zeg, maar zeker de moeite waard want de natuur is er erg mooi. De familie woont op een mooie en verzorgde compound met wat eigen vee zoals kippen, geiten, schapen en koeien. De oma van Rosy is een gezellige dame die toevallig, wij wisten daar echt niets van, vandaag 83 jaar werd. Het mens is een en al gezelligheid en zit vol met humor. Ze zou bijvoorbeeld willen dat wij voor haar kleindochter (Rosy)een man zouden kunnen vinden in Nederland en dan hoeft hij niet meer te betalen dan 1 koe en de rest casch. Maar zoals op de meeste plaatsen en vooral op het platteland zijn de mensen er gastvrij. Er was vanalles te eten en te drinken, er was zoals gebruikelijk een kip geslacht en boven een houtskool vuurtje heerlijk geroosterd. Rijst, ugali, skoma en nog een aantal lekker dingen maakten de maaltijd compleet. Tot slot was er nog een mooie verjaardagstaart, gebakken door een kleinzoon die pas mocht worden aangesneden als er eerst een stuk uit het heilige boek was voorgelezen. Een leuke anekdote is nog wel dat de jarige die altijd op haar sokken of blote voeten loopt vertelde dat ze voor de eerste keer op haar huwelijksdag schoenen droeg , ze was die dag niet echt gelukkig omdat de schoenen ontzettend knelden , ze had ontzettend pijnlijke voeten. De trouwfoto was het bewijs dat ze schoenen had gedragen en tot op heden heft ze nog gruwelijk de pest aan schoenen. Wij wilden voor het donker was thuis zijn dus moesten we op tijd vertrekken en hebben rond een uur of vier de motorjongens weer gebeld die ons weer terug naar Mumias centrum brachten zodat we weer een busje konden nemen richting Kisumu. Nu hadden we een soort van busje redelijk comfortabel, maar de chauffeur wilde halverwege de rit dat we overstapten in een andere auto zodat hij terug kon rijden voor zoals hij aangaf een begrafenis. Gelukkig waren er nog meer mensen in de bus die dat niet pikten en kwamen we tenslotte nog net voor het donker in Kisumu. Tot zo ver even onze zondag.

MAANDAG 8 Februari
Is eigenlijk een dag die amper de moeite is om te beschrijven. Het enige, maar wel heel belangrijk was het bezoek aan het hospitaaltje ( vier bedden groot ) om de medicijnen te brengen. Drie dozen vol met allerhande medicamenten het is voor een klein ziekenhuisje wat ten dienste staat van een behoorlijk grote sloppenwijk. De mensen zijn er daar heel blij mee. De dokter vertelde trouwens nog iets wat we niet wisten, er komt daar in die omgeving nog best veel cholera voor. Verder sterven daar veel mensen aan infecties. De weerstand van de populatie is al niet erg sterk en bij het minste of geringste ligt er een infectie op de loer die dodelijk kan zijn. Bijvoorbeeld iemand met suikerziekte, wat heel veel voorkomt, die een verwonding oploopt die gaat infecteren daarmee te lang wacht met de dood tot gevolg.

DINSDAG 9 Februari
Twee zaken die vandaag de boventoon voeren. Geld geld geld en een bezoek aan een andere sloppenwijk nl. Obongo.
Geld, geld, geld. Ik had in het weekend geld van onze prive-rekening overgemaakt naar onze Kenia rekening maar omdat er niets was afgeschreven had ik het nog een keer gedaan. Ook de tweede keer niets te zien bij afschrijvingen totdat ik maandag morgen keek op de rekening en tot mijn stomme verbazing zag dat het er nu wel was afgeschreven, ja twee keer dus. Nu dus proberen om een van de twee transacties ongedaan te maken allemaal heel moeilijk maar vooral heel vervelend. Wij vandaag naar de bank hier in Kisumu en verdomd het is na het invullen van een paar formulieren met heel veel handtekeningen en stempels en anderhalf uur daar rondscharrelen gelukt. Tenminste dat hopen we he, later deze week zullen we het zien maar we hebben weer de beschikking over ons budget.
Een andere sloppenwijk. Wij zijn toch inmiddels wel in diverse sloppenwijken geweest maar vandaag was het wel een confrontatie van formaat. We gingen op bezoek bij iemand die we kennen, zijn vrouw was pas bevallen van een baby'tje en hij zou het op prijs stellen dat we op bezoek zouden komen. Hij kwam ons ophalen en na een half uurtje wandelen waren we bij hem aan zijn huisje. Onderweg passeerden we nog een soort van vuilnisbelt en hij wist te vertellen dat ze daar een poos geleden nog een dood kindje hadden gevonden. Was het al dood of nog niet niemand weet het, immers kinderen worden wel vaker te vondeling gelegd op plekken waar veel mensen komen maar blijkbaar kwam men nu te laat. Bij het binnengaan van de wijk waar hij samen met zijn vrouw en nu dus twee kinderen woont werd me wel duidelijk waarom de dokter gisteren vertelde dat cholera hier nog veel voorkomt. “Slootjes” met drek en troep waar kippen en ander “vee” in rond lopen en van drinken, het kan niet anders dan een gigantische bron van besmetting zijn. We zijn een uurtje bij de familie op bezoek geweest. Op de terugweg vertelde hij dat ze wel willen verhuizen want hier zegt hij is het niets. Het is gevaarlijk en de omstandigheden zijn heel slecht. Ze hadden overdag al eens stoelen uit zijn huis gestolen. Maar erger nog zegt hij ze stelen zelfs kinderen. Ze kunnen dus niet hun kleine baby'tje alleen in huis laten om bijvoorbeeld naar het toilet te gaan. Toiletten zijn er gemeenschappelijk niemand heeft een eigen toilet en bovendien zeer smerig, wie maakt ze schoon? Dus toen we weer samen waren herhaalden we nog maar eens wat we wel vaker doen “wat hebben wij dan toch een luxe he”.

WOENSDAG 10 februari
Een rare dag vandaag, Wij zouden op bezoek gaan bij de nieuwe manager die ook een boerderijtje heeft. Maar dat ging niet door want Mildred zou komen, ze had een vrije dag. Dat dacht ze ja want gisteravond belde ze dat ze weer eens een extra dienst had en dus niet kon komen. Die non moeten ze een keer om skomawiekie in de Maasai Mara sturen. Dus wij waren gewoon vrij vandaag. Een pluspunt is dan weer dat we naar de stad zijn gegaan om te pinnen. Want waarachtig we kunnen weer aan ons geld en ze hebben bij de bank ons daglimiet naar boven bijgesteld zodat we nu wat meer op kunnen nemen. Ook wilde ik vandaag nog een jasje kopen maar dat viel tegen. Ze kosten hier geen d... maar ze zaten niet lekker dus hebben we maar niets gekocht. Voor we weer naar huis gingen nog even een lekker bordje friet gegeten bij Funcky Chicken, een restaurantje van Sara en haar vriend en tot slot van deze dag lekker in het inmiddels kraakheldere zwembad gelegen, heerlijk.
Morgen staat er weer een bezoek buiten de deur op de agenda maar we zullen zien he.

DONDERDAG 11 Februari
Zoals eerder geschreven staat er voor vandaag een bezoekje buitenshuis gepland. Eerst vanmorgen nog even om geld geweest want we moeten de huur weer betalen. Ja vergis je niet, gewoon €. 700,= he. Zevenhonderd euro ja, voor een maand, inclusief schoonmaak, het doen van de was, bewaking en internet.
Maar vanmiddag zijn we op bezoek gegaan bij Christien, we kennen haar van de fruitmarkt maar ook van de kippen die we er een paar jaar geleden hebben geplaatst. Ze woont een stuk buiten de stad dus hadden we een auto laten komen. Met de tuk tuk is het eigenlijk te ver en met de matatu veel te gevaarlijk vinden wij. Dus heerlijk met een auto. Dorothy, onze vriendin ging ook met ons mee want zij was er ook al heel lang niet geweest en zo samen is dat best gezellig. Zoals wel vaker voorkomt kregen we ook bij deze familie weer wat lokaal voer en drinken. Heerlijke ugali met lokale groente, waar ik de naam niet van ken, gekookt in melk en als drinken een soda drankje geheel compleet met een doos koekjes. Aan Ineke had ik geen kind, ze vond op de buitenmat bij de achterdeur een moederkat met drie jonge kittens dus dat was geweldig voor haar, kroelen en knuffelen. Op de JARYFARM deden de kippen het heel erg goed. Ze hebben er volop ruimte en worden goed verzorgd. Met de nieuwe kuikentjes ging het minder goed, er waren er maar liefst 150 gesneuveld door de kou en de regen van Ell Ninjo. Veel van dit soort dingen is de schuld van Ell Ninjo, de storm van vorig jaar. Ook de hoge waterstand in het meer wordt op het conto van Ell Ninjo bijgeschreven. Maar het was goed om te zien hoe het project van twee jaar geleden toch nog zijn vruchten afwerpt. De familie van Christien is heel bijzonder. Samen met haar man Pieter zorgen zij nl. voor weeskinderen uit de omgeving waar zij wonen. Ze vangen er een paar op bij hun in huis ( meisjes) die naar school gaan en daarnaast helpen met allerlei voorkomende werkzaamheden. Ze wonen, slapen en eten er gewoon zoals in een gezin, de jongens wonen in een huis op hun compound, speciaal voor die gasten gebouwd. Verder worden er kinderen die in de omgeving wonen geholpen. We bezochten ook nog een zoon van hun. hij heeft inmiddels een top baan in het leger die hem over de hele wereld brengt. De goeie man heeft inmiddels ook een eigen huis laten bouwen waar menige Nederland jaloers op zou zijn. Wel in de omgeving waar hij is groot gebracht dicht bij zijn ouders. Maar zo zien we met eigen ogen wat een extra inspanning en ondersteuning al is het niet groot voor groots op kan leveren. Voor Ineke was er nog een lekker glaasje fanta orange en ik mocht genieten van een heerlijke whiskey. Morgen is het weer vrijdag en doen we weer onze boodschappen en nog een hele boel dingen meer.

VRIJDAG 12 Februari
Het was vandaag weer een drukke dag. We hadden afgesproken om bij Rosy, die hier altijd heeft gewerkt, op bezoek te gaan. Zij woont nu in een van de grotere sloppenwijken van Kisumu. Ze heeft een aardig huis, nou ja wat is aardig. Voor de begrippen hier is het niet slecht. We zijn er met de matutu naar toe gegaan wat normaal 20 shilling kost maar wij wisten dat niet en zijn dus zo bleek achteraf voor 5 shilling opgelicht want wij betaalden 25 shilling p.p. Rosy haalde ons op bij de grote weg en na vijf minuutjes wandelen waren we bij haar “nieuwe” huisje. Heel leuk om er eens geweest te zijn.
Daarna zijn we meteen doorgegaan naar de stad om te pinnen want we moesten onze eigen huur van 70.000 shilling nog gaan betalen. Daarna zijn we verder gegaan om de wekelijkse boodschappen te doen. Maar eerst voor Ineke een heerlijke koffiemilkshake en voor mij een lekkere Tusker besteld, dat doen we altijd op vijdag dus nu ook weer. Na de boodschappen terug naar huis even wat eten en terug naar de stad om fruit te kopen want zonder fruit kunnen we niet en het is niet uit te leggen hoe lekker vers het is. Hoe lekker dat hier bananen en ananas smaken om het over mango's maar niet te hebben. Dan is het al weer ver in de middag dus tijd om jawel te zwemmen. Ineke had ook nog een paar slippers in reparatie en die werden gemaakt en terug thuis gebracht voor 70 Ksh. = 70 cent, geweldig toch. Morgen is het zaterdag en verwachten we bezoek uit Ugunja maar dat vertel ik jullie morgen weer.

ZATERDAG 13 februari
Ja het bezoek uit Ugunja komt, we verwachten Eunice van de kinderopvang met haar twee kinderen. Ze moest eerst nog werken op de school waar zij directiesecretaresse is. Dus het werd geen ochtend bezoek maar laat in de middag en ze kwamen niet met zijn drieen maar met vier, eigenlijk hadden we dat moeten weten, maar oké. We hadden voor de middag mooi de tijd om ons internetmodem te laten verlengen en om nog even wat extra shillingen te pinnen. Ineke dacht weet je wat ik bestel nog even de nagelboer zo dat die mijn nageltjes nog even mooi kan maken maar ook die liet op zich wachten en uiteindelijk werd de stress haar te veel en heeft ze de goeie man afgebeld. Maar hoe erg kunnen zaken zich ontwikkelen, want tijdens al dat wachten kregen we nog bericht dat Jacintha ziek is, ze heeft gigantische laat ik zeggen vrouwelijke problemen maar van dien aard dat het serieuze aandacht behoeft. Op school was ze al onderuit gegaan en Jessy zoal we haar noemen moest naar Piet en Ineke in Kisumu om daar naar de dokter te gaan. Ineke had al eerder contact met de gynaecoloog gehad en vandaag had hij dienst tot zeven uur s'avonds. Jacintha werd door haar moeder die van de zuster geen vrij kreeg om mee te gaan, op de bus gezet naar Kisumu. Ineke zou haar op halen op het busstation maar ze liepen elkaar mis. Jessy op weg naar de dokter en Ineke op weg naar het busstation. Daarna liepen ze elkaar nogmaals mis op weg naar de plaats waar de dokter zijn spreekuur had, het liep allemaal leker gesmeerd maar na wat op en neer bellen en wat wachten hadden ze elkaar gevonden. Jacintha totaal uitgeput samen met Ineke in de wachtkamer van de dokter waar ze gelukkig enige voorrang kregen. Inmiddels was ook de andere familie uit Ugunja ter plaatse. We zouden met zijn allen uit eten gaan maar dat liep ook anders. Ik ben met de club uit Ugunja naar het voor ons inmiddels bekende kip restaurant gegaan en Ineke is thuis gebleven met onze zieke “dochter” Voor haar hadden we inmiddels een extra matras bij ons in de slaapkamer weten te regelen, de andere vier sliepen samen in twee bedden. Later op de avond moest Jacintha nog haar medicijnen innemen, niet alleen voor haar periodieke problemen maar zoals uit het uitgebreide onderzoek was gebleken had ze ook nog malaria, hoe gek kan het allemaal gaan. Ze was amper aanspreekbaar, ze sliep op een matras zonder klamboe en werd dus lastig gevallen door de muggen. Goede raad is bij ons niet zo duur want zij verdween op mijn plaats lekker naast Ineke onder de klamboe en ik nam haar plaats op de grond in want de muggen willen mij toch niet. Tot zover deze Zaterdag ik weet zo gauw niet hoe je zo'n dag als deze zou moeten noemen maar spannend was deze wel en ook heel anders dan we verwacht hadden maar....het is Kenia.