DE EERSTE WEEK ZIT ER WEER OP

DE EERSTE WEEK ZIT ER WEER OP.

20.12.

Vandaag ben ik de compound niet af geweest. We zijn best vroeg opgestaan en hadden voor 9.00 uur al met z'n vieren ontbeten wat elke ochtend weer mooi is om te zien hoe die Jacinther haar brood belegt. Eerst een laag jam, hierop een gekookt ei en daarbovenop een hele lading zout, de viespeuk, maar het is geweldig om te zien hoe ze hiervan geniet, ook de yoghurt is niet aan te slepen. We laten haar gewoon haar gang gaan want als ze straks weer terug naar school gaat valt er niet veel te eten, dit is bij haar op school ronduit zeer slecht. Vaak is er niets eens voor alle 2700 studenten bij haar op school eten en gaan ze met een lege maag de gehele dag aan de slag. Ze moeten in de rij staan om eten op te halen maar als de tijd verstreken is en de bel gaat weer dan heb je maar naar de klas te gaan eten of geen eten terug naar de klas.Bij ons is zoiets ook helemaal ondenkbaar mar hier heel normaal terwijl alle studenten daar intern verblijven. Overigens op veel scholen is het eten slecht en eenzijdig.Ook mamma Mildred doet zich hier tegoed aan boterhammen met eieren en pindakaas, omdat ze te arm is om zelfs brood te kopen laat staan beleg. A.s. vrijdag 2e kerstdag trouwt haar broer en ze wilde heel graag mooie haren en er goed uitzien dus kwam de kapper aan huis. Mary,(medewerkster van Panda's) heeft haar gebeld en rond 10.00 kwam de kapper om de haren in het gareel te krijgen. Ook Jacinther werd onderhande genomen, ondanks het feit dat ze gemilimeterd haar heeft. Er werd een bepaalde chemicalie aangebracht, na 10 minuten werd het uitgespoeld en de dame had na er een halve pot vet in gefrot te hebben heel leuke kleine krulletjes. Mary zag dit allemaal aan en we hadden wel wat medelijden met haar, zij wilde ook zo graag dus hebben we haar ook maar onderhande laten nemen. Al met al ging dat mens na drie koppen haar behandeld te hebben tegen 18.00 uur en 25 euro rijker naar huis. Voor dit bedrag moet Mildred de gehele maand keihard werken in het babyhome oftewel het weeshuis en bij ons zouden ze je voor gek verklaren om na een hele dag werken met dit bedrag naar huis te gaan. Dit is Kenia en daar moeten we het hier mee doen. Piet is het vrouwenonderonsje toch even ontvlucht en is ondertussen naar de markt gegaan om een korte broek te kopen maar kwam onverrichte zaken terug. Zo zie je maar hij kan zonder mij toch maar mooi geen keuzes maken omdat ik toch zijn inspiratiebron ben. Wat een dunk van mezelf, hij maakt zelf zijn keuzes wel. Hij is ook nog gaan zwemmen met moeder en dochter terwijl Mary onderhanden genomen werd en dat is het eigenlijk wel weer voor vandaag. Wel moet ik nog even vermelden en dat is niet leuk dat we vanochtend van Corry Musters vernamen dat het kindje van Sammy waarover Marga Heeren ons informeerde gisteren toch is overleden. Het kindje is 14 dagen geleden geboren maar had koorts en ademhalingsmoeilijkheden. Triest hoor maar dit gebeurt hier maar kan ook elders gebeuren, het zou je kindje maar zijn.

21.12.

Vanochtend schrokken we wakker want Jacinther ( 16 jaar ) sprong plotseling op ons bed en ging tussen ons in liggen en sliep gewoon verder. Na de schrik ben ik weer in slaap gevallenen toen ik goed wakker werd was Piet verdwenen en was het bed een vrouwenaangelegenheid geworden, ook Mildred was erbij gekropen dus Piet is gewoon het bed uitgestuurd. Na het ontbijt zijn we richting de stad gegaan om voor Jacinther toch nog een paar boeken te kopen en Mildred heeft de bus terug naar Rangala genomen . A.s. zaterdag trouwt haar broer en ook wij zijn hierbij uitgenodigd waarbij alle dames dezelfde jurk dragen. Nu had Mildred mij al om mijn maten gevraagd toen we nog thuis waren maar omdat we bij ons met andere maten meten vroeg ik haar te wachten en mijn jurk als laatste te maken zodat ik als ik in Kisumu was de juiste maten door kon geven. Maar wat denk je Mildred had toch een prachtig gemaakte jurk bij, veel te klein zodat ze toch op het laatste nippertje een andere voor mij moeten maken, de oenen. Zaterdag zien we wel hoe ik er bij zal lopen maar ik verwacht er maar niet veel van dan valt het zeker mee. Wij zijn in ieder geval de boeken gaan kopen, gympen en nog een paar slippers daarna de bus terug genomen. Aangezien de eigenaresse ook hier aan het bezuinigen is is hier overdag geen wachter meer en moeten we een van de medewerkers bellen. Ik had weer eens geen telefoon bij en Piet was nog in de stad gebleven voor wat andere zaken. Daar stonden we dan voor de gesloten poort en na een aantal keren onze stemmen goed te hebben laten horen, we zongen maar heel luid kwam er toch iemand open doen dus waren we mooi binnen. Ook zijn we nog even (anderhalf uur ) naar een arts gegaan, althans dat was de bedoeling, Jacinther had een probleempje maar deze dokter kwam mooi niet opdraven en op een gegeven moment hadden we het wel gezien en zijn gewoon weggelopen. Overmorgen zien we wel weer. Thuisgekomen, de poort kon gelijk geopend worden zijn we gaan zwemmen, ik voor de eerste keer omdat ik het allemaal nog niet zo zag zitten. De temperatuur is heerlijk en dan dat koude water,brrr.. Na zo'n tien minuten hield ik het dan ook voor gezien en ben me gaan douchen, op mijn gemak dacht ik maar nee er stond al iemand aan de deur te roepen. Ik heb me snel afgedroogd en zag de zoon van Jane daar staan. Hij kwam wat schoolgegevens brengen voor Zijn Roosendaalse sponsor. Hij was nog niet weg of Phillis, de moeder van Ineke 2 stond met Ineke en haar oudere dochtertje Shakira aan de deur. Janes zoon vertrok, Phillis bleef met haar kinderen zitten en toen kwam Diana (Georges vrouw) met Ineke 1 aanzetten om mijn maten op te nemen voor de jurk. Het was een grote plakzooi omdat ik de kinderen alle drie een lolly en wat limonade had gegeven maar na twee uurtjes was de rust wedergekeerd, pfff...Moet kunnen maar aan deze dingen moet ik toch weer even wennen. Jacinther kookt erg graag en heeft vanavond heerlijke spaghetti voor ons gemaakt en het was weer rustig in de tent.

22.12

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om de bus van 8.00 uur te nemen richting Ugunja. Jacinther had geen zin om me te gaan dus zij bleef hier achter. Ik had gedacht onderweg de zaak goed te bekijken, te zien of er tijdens onze afwezigheid nog het een en ander was veranderd maar we waren Kisumu nog niet uit of ik zat de binnenkant van mijn oogleden al te bekijken dus de luiken waren al snel gesloten. zodat ik niet veel heb meegekregen. Overigens de weg is aanzienelijk opgeknapt. Vier vijf jaar geleden was het nog een grote gaten kaas en reden we om de kuilen heen. Het gaat langzaam maar er zit vooruitgang in. Ook het viaduct is inmiddels klaar maar allemaal wat hoger dan bij ons want anders kunnen er de vrachtwagens met suikerriet er niet onderdoor. Bij aankomst in Ugunja zijn we eerst naar de babycare gegaan en dat zag er allemaal goed uit alleen de draaimolen had het begeven maar die kan gelukkig gemaakt worden. Eunice is een mooi groot nieuw huis aan het bouwen voor haar zlf en de kinderen. Het ander huis gaat ze tzt verhuren. We hebben het een en ander besproken , de werkzaamheden doorgenomen en dat wil zeggen dat Piet na de Kerst gaat schilderen. Ook zijn we bij Stanley, het gehandicapt jongetje gaan kijken maar er was totaal geen vooruitgang te bespeuren. In eerste instantie gaf hij ook geen blijk van herkenning maar na een goede tien minuten was het ijs gebroken en kon het manneke weer lachen. Het kereltje zijn beentjes zijn zo dik als een komkommer meer niet. Zijn armpjes zijn zo rond als een twee euro stuk maar zeker niet dikker. Om u maar even een indruk te geven. We hebben even gesproken over een opvang buitens huis. Moeder staat daar nog wel achter als het niet te ver weg is. Het zal moeilijk worden maar we doen ons best. We zijn niet zo lang in Ugunja gebleven en hebben om 14.00 uur de bus weer terug genomen en ook nu tijdens de reis was ik weer in diepe rust. Thuis had Jacinther het hele huis schoongemaakt en alle schoenen gewassen, ze had het goed naar haar zin gehad. We hebben eten meegenomen van de supermarkt zodat we vrij snel aan de eet waren en een lange avond hebben gehad met een heel grote regenbui maar dat is wel goed zo in de avond.

23.12

Ja, wat hebben we vandaag gedaan. We hadden een afspraak met Zr. Lucy van het weeshuis hier in Kisumu waar we weer kippetjes gaan afleveren. Toen we kwamen was ze er nog niet maar het duurde gelukkig niet lang voor ze kwam en ze ging totaal uit haar dak toen ze haar boy-friend Piet zag. Ze vloog hem letterlijk om zijn nek, geinig hoor zo'n hunkerende non te zien. Ook waren er een paar nieuw zusters waarvan er twee pas waren ingetreden. Zonde toch !!!!! Het land staat er prima bij, allerlei groente soorten voor eigen gebruik. De kippen die we er vorige keer hebben geplaatst zijn inmiddels verkocht en opgegeten. Er is gewoon geen geld genoeg om ze verder vte houden. Het voer en de medicijnen zijn te duur. We gaan er nu ook wat minder plaatsen dan gepland was.Toen we vertrokken gaf ze ons vier papaya' s, een aantal paprika,s en aubergines mee, alles uit eigen tuin. Nu waren we twee dagen geleden naar de dokter gegaan met Jacinther, we zijn toen weggelopen en nu waagden we een nieuwe poging. De dokter was er, na een kwartier heb ik Jacinther achtergelaten omdat we nog boodschappen moesten doen. Na een goed uur waren we weer terug maar Jacinther was nog niet te zien. Ik terug naar de dokter en ze zat nog steeds te wachten. Ik vroeg de secretaresse of het nog lang kon duren en na een paar minuten werd ze dan toch geroepen. Dat was niet alles, er moest ook een scan gemaakt worden en al bij al stonden we na ruim drieeneenhalf uur weer buiten pff...geduld, geduld, dat is hier een schone zaak. Piet was inmiddels met iemand naar de stad gegaan om schoolboeken etc te kopen. Met de matatu was er geen doorkomen aan. De hele stad staat bomvol aoto's, matatus en gewoon ook het zware vrachtverkeer gaat nog steeds dwars door de stad. Het is niet te geloven. Het is en blijft gevaarlijk. Nog niet zolang geleden was er in Rangala weer een vrachtwagen op een matatu busje geknalt. Gevolg twintig doden.

24.12

na een regenachtige nacht zijn we toch droog opgestaan. Vandaag ging Jacinther terug naar Rangala omdat haaar moeder Mildred graag wilde dat ze met Kerst thuis zou zijn en kinderen zijn hier erg gehoorzaam dus dit kind ging naar haar moeder. Piet bracht haar naar het busstation maar er was haast geen doorkomen aan. Zoveel mensen gaan hier toch reizen tijdens deze dagen, naar huis of familie of weet ik waar naar toe, hoe dan ook het duurde behoorlijk lang eer Jacinther een bus had. Ook de files naar de stad waren niet te overzien,, alles zat vast en Piet heeft gewoon de benewagen genomen dat ging het beste. Ik ben niet meegegaan maar zat hier eerst met bezoek van Kevin,, de wachter die hier kort geleden is weggegaan. Hij wilde Piet ook heel graag zien en na zo'n twee uur wachten is hij toch maar weer vertrokken. Ik denk zo'n vijf minuten laten kwam Piet thuis en hij werd gevolgd door een andere wachter Richard die ook ergens anders is gaan werken. Hij bracht zijn zoon mee en zij zijn ook na zo,n uurtje weer vertrokken met het gevolg dat ik de gehele morgen met bezoek heb gezeten. De twee oud gedienden zijn blijverrast met een Kerst presentje vertrokken. In de loop van de middag zijn we naar de fruitmarkt gelopen waar Christine, de vrouw die de kippen verzorgt en ook marktvrouw is. Het is altijd hilarisch als we daar komen, ook daar kennen ze ons goed en vele vrouwen doen even een praatje vooral met Piet maken. Ook hier is een vrouw die haar zoontje Piet heeft genoemd. Het is dat het manneke zwart is anders wist ik het zo net nog niet wat Piet op die markt altijd uitspookt, Piet, Pietje....toen we weer naar huis gingen waren we helemaal afgeladen met fruit en waren genoodzaakt een piki-piki (motortaxi) te nemen die ook nog voor ons werd betaald door Christine, anders moesten we als blanke veel te veel voor een rit betalen maar het is altijd leuk tussen die marktkooplui te zitten.

25.12

Kerst, ik zou zeggen fijne dagen maar eer dit verhaal weer verschijnt is het bijna nieuwjaar denk ik. Het is wel jammer Piet heeft al van alles geprobeerd de site de lucht in te krijgen maar het wil maar niet lukken. Hij heeft de site naam veranderd en nu blijkt dat er een grote storing bij www.waar benjij.nu was. Misschien hadden we vanmorgen beter naar de kerk kunnen gaan dan had het vandaag misschien wel gelukt maar we zijn gaan informeren bij verschillende busstations omdat we morgen een bruiloft hebben in Sigommere en eerst morgenvroeg met de bus richting Rangala moeten. Op zich geen probleem zij het zo is dat er morgen geen bus rijdt omdat het een rustdag is en daar zijn wij mooi klaar mee. Toch hebben we een onderneming gevonden die morgen rijdt dus laten we er maar het beste van hopen. We zijn hierna lekker een bakje koffie gaan drinken en ik heb een onfatsoenlijk groot stuk gebak genomen. Dit mocht van mezelf voor een keer omdat het Kerst is. Ook moesten we nog wat ballonnen en linten halen om de trouwauto te versieren, het was erg gezellig in de stad. Hier is Kerst echt een feest voor de kinderen. Overal waren stalletjes met speelgoed uitgestald en er waren zowat door heel de stad mensen bezig met de gezichtjes van de kindertjes te schminken. Ook zijn ze met de Kerst in nieuw kleding gestoken voor zover het financieel is op te brengen en soms weet je niet wat je ziet. Meisjes in wat bij ons vroeger communiejurken waren, jongetjes in kostuumpjes, heel leuk om te zien hoe trots de kinderen in hun mooie nieuwe kleren erbij liepen.. s'Middags zijn we achterop de piki-piki van en met Benson naar Dunga-Hill gegaan om wat te drinken en de zonsondergang te bewonderen en daarna zijn we gaan “dineren”. Ons diner was een bord heerlijke pasta met voor Piet een biertje en voor mij een cola-zero en de prijs liegt er niet om, die was razend hoog nl. 13 euro. Dat is nog eens een prijs voor een kerstdiner, niet dan, en daar hebben we het mee gedaan. Na thuiskomst kwam de buurvrouw, Laura , een dame die werkt voor een radiostation, waarvan de eigenaar van Panda's ook eigenaar is nog even een bakje drinken. Ik heb dit verslag nog geschreven en Piet is al naar bed gegan want morgen is het vroegdag. De bruiloft begint om 10.00 uur maar dat zal wel 12.00 uur worden de Keniatijd kennende.

26.12.

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan en hebben toch een bus kunnen bemachtigen richting Rangala. Deze vertrok dan wel niet om 7.00 uur maar een half uur later reden we toch die kant op. We zijn naar Mildreds huis gegaan en daar was het behoorlijk hectisch wat ik ook meestal meemaakte als ik zelf een reportage had. Vaak kon ik mijn mensen op hun gemak stellen maar in deze taal was dit niet te doen dus zag ik het maar aan. Piet had zijn kleding meegenomen, witte broek, wit tshirt en wit met zwart overhemd en gele sportsokken maar geen kniesoor die daar op lette alleen ik natuurlijk, laat maar gaan. Voor mijn was een nieuwe jurk gemaakt, deze paste redelijk goed alleen mijn boezem die toch al niet zo groot is zat nog aardig in de verdrukking maar dat mocht de pret niet drukken. ( wel de tieten ) We werden met zo'n dikke twintig feestgangers in een luxe en een grotere wagen gestouwd, ook hier gingen weer veel makke in dit geval feestgasten in het hok. Onderweg werden er nog een stuk of tiomn mensen bijgestapeld en daar ging de meute dan richting kerk in Sigommere. De bruid en bruidegom waren er al maar eerst moest er achter de kerk nog geoefend worden met wat danspasjes.. Piet en Jacinther zijn terug naar Rangela gereden want Piet was zijn tas met de filmcamera vergeten in de dwaze hectiek en Mildred een tas met attributen dus die moesten toch nog even opgehaald worden. Toen zij terug waren kon de ceremonie beginnen. Op de uitnodiging stond geschreven dat het huwelijk om10.00 uur zou beginnen maar het was precies 11.00 uur dus dat viel nog lang niet tegen.De bruid, ja echt een bruid, er konden er wel twee van gemaakt worden en bruidegom werden onder luid gezang en dans naar binnen geleid en ik moet eerlijk zeggen dat ik toch wel wat onder de indruk was. De dienst duurde alles bij elkaar zo's dikke twee uur en daarna moesten we naar het feestadres echt midden in de rimboe. We waren daar al ooit eens eerder geweest. Het had al een paar dagen flink geregend, nu was het droog maar de weg was verschrikkelijk slecht. De twee auto's, weer volgestampt en en nog wat feestgangers op vier motoren raakten elkaar kwijt. De auto waar Piet in zag raakte vast in de modder, gelukkig vlak bij het huis van Mildred's ouders waar het feest plaatsvond. De auto waar ik in zat reed totaal verkeerd en raakte zelfs twee keer vast in de modder. Een keer kon de chauffeur nadat de hele bups was uitgestapt de wagen op het droge krijgen maar de tweede keer zat de wagen zo vast dat we verder moesten lopen . Er zaten in onze auto in de kattebak een aantal kinderen die gelukkig wiste waar opa en oma woonden en ze zeiden oh, het is vlakbij. Ik op mijn massaiteenslippers met de meute aan de wandel maar dat dichtbij was nog wel een klein half uurtje, oh wat had ik de pest in en zere voeten. Daar aangekomen was er al een ceremonie bezig en de lucht ging betrekken. Nu hadden wij het hele gebeuren niet precies goed begrepen, afspraken maken lukt hier ook niet zo best. Mildred had gezegd dat het feest om ongeveer 4.00 uur zou zijn afgelopen dus wij konden dan mooi de bus van 5.00 uur terug naar huis nemen. Nu had ze wel gezegd dat we eventueel bij haar zus konden blijven slapen maar wij vonden dit niet nodig maar dat feest eindigt om 4.00 uur in de nacht, ja.... foutje. Om een lang verhaal kort te maken, zoals ik al schreef, de lucht betrok en we zagen de bui al hangen. Piet en ik zijn er tussenuit gepiept en zijn achter op een otor terug naar Ugunja gegaan waar we al vrij snel weer een bus hadden richting Kisumu. De bui bevatte een paar spatjes maar je weet nooit wat er nog uit de lucht kan komen vallen. Jammer dat we nu niks van het feest en eten hebben meegekregen want echt we hebben nog geen glaasje gedronken alleen wat lauw water dat we zelf bij hadden en gegeten hebben we ook niet terwijl er genoeg eten aanwezig was voor na die thuisceremonie maar we durfden geen risico te nemen dus hebben we bij aan aankomst in Kisumu voordat we naar huis gingen maar wat rijst en kippenbillen gehaald en dat was ook lekker. Wel heb ik aan de bruiloft een mooe blauwe Aafrikaanse jurk en een tule handschoen overgehouden waar ik thuis wel niks meer mee doe maar ik heb hem en Piet zijn mooie witte uitdossing was ook niet echt wit meer maar ontig.