OP WEG NAAR DE MAASAI MARA

OP WEG NAAR DE MAASAI MARA

ZONDAG 14 Februari
Vandaag was het een gekkenhuis, nee niet zo een als in Etten-Leur maar gewoon op de compound in Kisumu.
Vier personen uitUgunja sliepen in de logeerkamer met z'n vieren in twee bedden. Ook Jacinther kwam onverwacht om naar de dokter te gaan omdat ze nog steeds kkachten had en sóchtend oop school was flauw gevallen.Wij sliepen op onze eigen slaapkamer, Jacinther op mijn plaats naast Ineke en ikke op een matras op de grond, een kermisbed weet je wel. Ik ben om zeven uur opgestaan om te douchen en om een ontbijtje voor zeven man klaar te maken. Langzaam maar zeker kwam iedereen op zijn benen en zelfs Jacinther was redelijk aanspreekbaar. Het eerste wat ze zij was dat ze honger had. Het jong had al bijna twee dagen niet gegeten en dan te weten dat het de dagen daarvoor ook niet alles was. Zij begon terwijl ze nog in bed zat aan een schaaltje yugurt. De club uit Ugunja was met name naar ons gekomen om te zwemmen maar daar was het nog een beetje te vroeg voor. Terwijl we een kop koffie dronken arriveerde ook Yvonne met haar gehandicapt zoontje, Ineke zou met haar boodschappen voor Stanly gaan doen, ze zouden een jas en een broek gaan kopen . Voor vijf euro waren ze voor dat laatste geslaagd op de tweedehands markt. Stanly moest een jack hebben, een dik jack want achter op de motor is het te koud voor hem terwijl hij drie maal per week naar de fysiotherapeut moet. ( ik heb aan een T-shirtje meer dan genoeg). Inmiddels was de zon hoog genoeg aan de hemel om het zwembad in te gaan en voorzien van een zwemband ging het spul te water. Het is leuk om te zien hoe ze dan met zijn allen genieten. Voor hen zijn dit uitzonderlijke momenten, echt heel leuk om te zien. Jacinther was inmiddels druk op de laptop bezig om haar Facebook eens te bekijken. Op school is dit absoluut uit den boze dus nu maar eens gauw bij lezen. Tussentijds waren de kids bezig te vermaken in het zwembad maar ook onze koelkast was totaal leeggeplunderd en in onze koelkast, veel van waarde lag er na het bezoek niet meer in. Om heel de zaak compleet te maken kwamen ook Mildred uit Rangala en nog een dochter van Dorothy met een tas met slippers voor Ineke maar ook zij had haar zwemkleding bij en sprong bij de anderen in het water. Stanly gelegen op een luchtbed langs de kant van het zwembad genoot op zijn manier zo zelfs dat hij er af rolde. Al bij al allemaal heel erg leuk om te zien hoe dat iedereen genooot maar het was ook vermoeiend. Ondertussen probeerde ik als ervaren pannekoekenbakker nog wat beslag om te zetten in pannekoeken maar dat wilde voor geen geld lukken dus het werd gewoon een boterham. Ineke had inmiddels geprobeerd een chauffeur van een auto te bellen waar de hele caravan richting Rangala / Ugunja mee naar huis zou kunnen, maar dat wilde niet lukken zodat iedereen toch gewoon mee de bus naar huis is gegaan. Inmiddels is het elf uur geweest en gaat Pietje naar zijn mandje want morgen vroeg gaan we voor drie dagen op vakantie naar de Maasai Mara, waar Ineke haar 66ste verjaardag hoopt te vieren. Als we daar van terug zijn lezen jullie hoe het geweest is.

Masaai Mari
De goede lezer heeft inmiddels gemerkt dat de naam op diverse manieren wordt geschreven, op bewegwijzeringen, op landkaarten, op toegangspoorten nergens staat het op de zelfde manier geschreven dus vanaf nu is het in dit verslag M.M.
Op maandagmorgen de dag voor Ineke haar verjaardag werden we s'morgens opgehaald door een heel vriendelijk chauffeur die ons met een confortabel busje de komende dagen zou begeleiden en laat ik zeggen hij was geweldig zowel als chauffeur en als gids. Maandagmorgen dus vertrokken om half acht in de ochtend voor een lange trip richting M.M. het is zo'n dikke acht uren rijden. Gelukkig was er onderweg nog wel een lunch breake heerlijk ugali met skoemawiekie en kip, maar dat is voor de liefhebbers zoals ik hoor.
Aangekomen op onze lodge ( Nalepomara lodge ) bleek dat we daar een aantal jaren geleden ook al eens geweest waren. Het is er eenvoudig maar schoon met een eigen douche en toilet, ze hebben er tenten en huisjes. Wij kregen een huisje en waren de enige gasten op dat moment. De accomodatie is al ongeveer twintig jaar oud dus je kunt je voorstellen dat er best wat aan achterstallig onderhoud zichtbaar was maar nogmaals het was er schoon en onze eisen zijn redelijk laag. We werden er aller hartelijks verwelkomd met een drankje en een vochtig wit doekje wat na een paar tellen totaal van kleur veranderd was, immers het stof over de niet geasfalteerde weg zat in onze haren gezicht en onze oren.
Na even wat gedronken te hebben zijn we op weg gegaan voor onze eerste game drive. Het was niet echt spectulair maar we hebben wel genoten van een leeuwenfamilie, drie moeders met vier jongen. Het mannetje was nergen te bekennen, want die komt pas in beeld als de vrouwtjes een prooi hebben gevangen. Het mannetje gaat dan als eerste zich te goed om daarna de vrouwtjes en dan daarna pas de kinderen te laten genieten van hun maaltijd. Omdat wij geen vangst gezien hebben, hebben we ook geen mannetje gezien. Verder een grote kudde buffels en de nodige kleinere dieren zoals daar zijn verschillende antilopen soorten.
Na de game drive terug in de lodge genoten van een koude tusker en een heerlijk maaltijd. Vanavond vroeg naar bed immers we zijn moe en morgen moeten we weer vroeg op voor een volle dag M.M.
Het is vandaag 16 februari en dat wil zeggen dat Ineke 66 jaar is geworden. Het ontbijt was meer dan genoeg dus konden we met een volle buik op pad. Weer zagen we de zelfde leeuwenfamilie en dezelfde grote buffelgroep die we de vorige dag ook al gezien hadden. Verder nog de nodige gazellen en op verschillende plaatsen olifanten in een groep of alleen. De gids wist ons te vertellen dat als een olifant alleen op weg is dat hij dan op zoek is naar een vrouwtje. Verder was het eigenlijk de hele dag rustig en was er weinig wild te spotten. Het gras staat erg hoog in deze tijd van het jaar en veel dieren zijn dan ook aan het blote oog onttrokken maar aan het eind van de dag hebben we toch nog het nodige wild gezien alleen niet zoveel in grote groepen. Rond vijf uur weer terug in onze lodge waar de reisorganisatie voor een leuke attentie had gezorgd, een felicitatie met een fijn flesje wijn, namens Piet heel hartelijk dank. De avondmaaltijd was weer geweldig en na afloop was er een dansgroep samengesteld uit het personeel dat met lokale instrumenten uit de keuken bijgestaan door een groep maasai mannen voor een hele leuke sound en dans zorgde. De Maasai jongens hadden nog een speciale dans voor Monica, want zo noemen ze Ineke hier, een echte lokale dans met rare geluiden en hele hoge sprongen. Al bij al een heel leuk verjaardags cadeau. S'avonds bij het openhaard vuur nog genoten van een lekker drankje en een stuk gebak. Tegen tien uur want dan gaat hiet het licht uit en is het aarde donker zijn we weer begeleid door drie maasai bewakers naar onze kamer gegaan. Die mannen staan de hele nacht in onze omgeving om ons te bewaken.
De andere morgen was het weer tijd om ons op te maken voor de terugreis. Weer wachtte ons een lange dag over een erg hobbelige weg met kuilen en gaten zonder asfalt. Maar voor we het park echt uit reden gingen we nog zeker twee uren door de M.M waar we toch nog het nodige wild tegen kwamen zoals een groete groep giraffen echt geweldig om te zien. Ondanks dat wij het inmiddels al diverse jaren hebben gezien blijft het een facinerend gezicht. Grote groepen gazellen soorten, zebra's, buffels en niet te vergeten de vele vogelsoorten maakten het elke keer weer een belevenis. Voor het uitgaan van het park hebben we nog een wandeling langs de Mara rivier gemaakt waar we krokodillen en vooral veel nijlpaarden hebben gezien. Maar dan komt toch het moment om aan de terugweg te beginnen weer een lange stoffige hobbelige rit van de nodige uren en een gratis Afrikaanse massage.
Tot zover de M.M.

DONDERDAG 18 februari
Na weer een nachtje in ons eigen bed pakt het leven op de compound zich weer op en dat wil zeggen dat we weer bezoek mogen verwachten. Maar eerst even met Ineke naar de dokter want ze heeft een vreemde huiduitslag op haar arm waar even naar gekeken moet worden. Nu zit de wachtkamer altijd erg vol maar we kennen er wat mensen waaronder de dokter en dat verkort de wachttijd aanzienlijk. Ineke is daarna de stad in gegaan om de voorgeschreven medicijnen te gaan kopen en ik ben naar de Nakumatt gegaan om onze voorraad wat aan te vullen. Mildred was al redelijk vroeg vertrokken in Rangala omdat ze samen met Ineke met de dokter wilden gaan praten over Jacinther. Uiteindelijk kwam het er niet van want het zwembad was toch ook wel leuk,, ze moest weer op tijd met de bus terug naar Rangala. Zo was de donderdag een redelijk rustige dag en hebben we een deel daarvan doorgebracht in het zwembad, heerlijk bij een temperatuur van 35 graden.

VRIJDAG 19 februari.
In de Roosendaalse, De Gazet, heeft inmiddels weer het tweede artikel over ons verblijf hier in Kenia gestaan en ondanks de dure carnavalsperiode die net achter de rug is zijn er toch lezers van De Gazet die onder de indruk zijn van het gebeuren hier. Onze Kenia rekening werd met ruim duizend euro verder aangevuld, zodat het transport van Stanly en zijn moeder naar het ziekenhuis voor de rest van dit jaar gegarandeerd is. Vanaf deze plaats willen we al die sponsors toch even hartelijk danken.
Ineke moest ook nog even terug naar de dokter om haar arm te laten zien, de dokter was zeer tevreden. Daarna moesten we ook nog even door naar het postkantoor in de stad want waarachtig de doos met kleding die we in december vorig jaar hadden verstuurd was aan gekomen. Zo'n doos gaat dan eerst met een geel formuliertje naar de douane die de inhoud wil controleren, kosten ongeveer tien euro. Dan het postkantoor zelf brengt kosten in rekening omdat ze de doos in hun magazijn hebben moeten bewaren, kosten tien euro. Tot slot willen ze ook nog een bijdrage voor een lunch, kosten tien euro. Alles bij elkaar dus meer dan dertig euro. Hoezo corruptie. !!!!!
In de loop van de ochtend zijn we nog even naar de fruitmarkt geweest om een paar afspraken te maken en een zak met eieren op te halen. Kleine Pietje die anders altijd zo vriendelijk en vrolijk is tegen ons zag er echt ziek uit, er zat totaal geen fut in het manneke dus hebben we zijn moeder na wat geld gegeven te hebben naar de dokter gestuurd. Ik ben nog even naar de supermarkt gegaan voor Stanly wat dingentjes te kopen. Toen ik terug op de compound kwam stond Ineke haar gezicht op zwaar onweer, er volgde een donderbui. Wat was er gebeurd, ze werkte aan een digitaal fotoalbum van de Hema. Nu was ze zover dat ze week tien in zou gaan voeren en kwam ze tot de ontdekking dat de Hema de software heeft veranderd waardoor bestaande programma's niet meer bruikbaar zijn. Met andere woorden Ineke is negen weken werk kwijt, de rest laat zich raden maar het ziet er naar uit dat ik een fotoalbum moet gaan maken.

ZATERDAG 20 Februari.
Richard, een oude bewaker van deze compound kwam op de koffie, hij bracht een zak met eieren mee, wat moeten we er allemaal mee, gisteren hebben we ook al een zak gekregen, de kipppen zijn goed aan de leg. Hij kwam natuurlijk niet om eieren te brengen, hij had ook een overzicht van het schoolgeld van zijn kinderen bij met het verzoek of wij een kleine bijdrage konden leveren. Na het vertrek van Richard zijn we op pad gegaan naar de fruitmarkt want daar zou Christien de moeder van kleine Pietje ook zijn met de rekening van de dokter maar mamma was er niet dus wij verder achter op de motor naar het Vick hotel waar Ineke elke week haar versnapering haalt, nl een heerlijke koffie milkshake en ik een lekkere pot bier. Daarna te voet door naar de Maasai markt om nog het een en ander te kopen voor vrienden en sponsors in Nederland. Na de aankopen op de markt snel terug naar huis want het was weer erg warm vandaag en dan kun je nergens beter zijn dan in het zwembad. Intussen belde mamma van kleine Piet dat ze de rekening nog kwam brengen deze middag maar wat blijkt het tientje wat we haar hadden gegeven was niet genoeg dus nog maar een tientje zodat ze de rest van de medicijnen kan gaan kopen. Ondertussen was het weer tijd om uit eten te gaan zoals we dat elk weekend doen. Deze keer eens heel wat anders n.l een Indisch restaurant twee verschillende gerechten die heel goed in de smaak vielen en voor herhaling vatbaar zijn. Tot zover weer deze week, weer bijna de laatste.