WEERVERWACHTING VEEL REGEN

WEERSVERWACHTING: VEEL REGEN

17.1

Eerst wil ik eens even mijn fans bedanken voor de wekelijkse reacties, dat doet me zo goed, heerlijk en over vandaag heb ik niet zo veel te vertellen. We werden om 7.30 uur uit bed gebeld door Laurenz een kennis uit Nairobi. Hij was twee jaar onze chauffeur toen we nog als coaches naar hier kwamen. Ieder jaar hebben we wel een keertje telefonisch contact maar nu belde hij om te zeggen dat hij vandaag naar Kisumu zou komen. We hebben hem gevraagd of hij niet met ons naar de MassaiMara kan gaan en dat heeft hij blijkbaar geregeld. Ook Yvonne zou voor de middag komen om met Piet naar de markt te gaan om te kijken voor een draagzak voor Stanley maar voor de middag was er geen Yvonne te zien dus we hadden een heerlijke rustige voormiddag. Tegen 12.00 uur kwam ze dan toch met Stanley aan en nu bleek dat Stanley afgelopen nacht ziek was geweest en dat hij heel lang heeft geslapen. We hadden al verschillende keren geprobeerd haar te bellen maar haar telefoon had het begeven dus dat was de boosdoener. Toen ze goed en wel hier was werden we weer door Laurenz gebeld dat vandaag aanstaande woensdag wordt omdat hij in Nakuru is blijven steken, we zien wel. Piet is met Yvonne naar de markt gegaan en ik ben hier bij Stanley gebleven. Het is toch zo'n lief ventje, ik heb echt goed mijn best gedaan om het manneke te vermaken maar op een gegeven moment had ik pijn in mijn kaken van het vriendelijk doen maar het was het waard. Ik belde naar Piet om te vragen waar hij bleef omdat ze toch al een poos weg waren maar op de markt konden ze niet slagen dus zijn ze verder gaan shoppen en ik ben maar een beetje gaan lezen met de zere kaken. Ik dacht misschien valt Stanley dan wel in slaap maar niks hoor, hij bleef klaarwakker. Piet en Yvonne waren nog maar net goed en wel terug en het begon me toch te waaien, echt een stevige bries, en hevige regenbui was het gevolg en het was behoorlijk fris voor hier, eigenlijk wordt er de gehele week onbestendig weer verwacht maar de temperatuur daalt dan wel naar zo'n 22 graden en dat noemen we hier dan frisjes. Na de bui zijn moeder en zoon terug naar Ugunja gegaan en hebben we verder een rustige avond gehad na een bezoekje van de nieuwe manager die morgenochtend terugkomt.

18.1.

Weer heeft Piet de bus om 7.00 uur genomen om naar Siaya te gaan. Eerst naar Rangala van daar uit met de piki-piki naar het ziekenhuis waar Stanley nu drie maal per week fysio therapie krijgt. Piet wilde toch wel graag zien wat ze met het ventje deden en dat is niet mis. Zijn spieren zijn helemaal niet ontwikkeld dus daar moet stevig aan gewerkt worden, hij is blij dat hij nu heeft gezien hoe Stanley wordt behandeld. Ook is hij daarna nog naar Ugunja gegaan om wat foto's te maken van de nieuwe bankjes in het schooltje wat hij netjes in de verf heeft gezet. Deze zouden zaterdag zijn gekomen maar helaas was hij hier voor de kat zijn viool, ze worden morgen geleverd, maar wanneer is hier morgen, goeie vraag. Hij heeft rond 13.00 uur de bus terug naar Kisumu genomen en rond 15.00 uur was hij weer terug. Ik heb lekker tot 8.30 uur uitgeslapen en heb eerst het huis wat geveegd en gemopt. Dweilen kennen ze hier niet ze doen hier alles met een mop, als je weet wat dat is. Het is een lange stok met aan de onderkant een dot slierten, beter kan ik het niet uitleggen. Ik heb mijn fotoboek met de afgelopen week bijgewerkt en heb weer knopen in mijn hart zitten naaien wat toch best wat geduld vereist maar wel leuk is om te doen. Ook moeten we over een paar weken weer knopen aan uniformen naaien dus ben ik al wat met de mentale voorbereiding bezig. Toen Piet eenmaal thuis was hebben we nog wat gezwommen en dat was het weer voor vandaag. Ik lijk wel in de gevangenis te zitten, ik ben sinds twee dagen de poort niet uitgeweest.

19 en 20.1

Ik moet vandaag voor twee dagen schrijven want gisteravond was ik in een heel mooi boek verzeild geraakt en is er niets meer van gekomen. Niet dat de laatste dagen zo spectaculair waren maar we zijn toch wel weer even de deur uit geweest. Het is gisternacht zo rond een 4..00 uur gaan rgenen tot gisterochtend ongeveer 10.00 uur. Het is dan hier een ontieglijke puinzooi maar we zijn toch toen het droog was naar de stad gegaan om studieboeken voor een meisje te kopen waarvan de ouders het niet konden betalen dus waren de ouders en het kind erg blij en is het meisje vandaag al naar school gegaan omdat het nog wel een uniform van vorig jaar had dat nog goed paste. Piet is ook nog naar het ziekenhuisje in Niawita gelopen om de medicijnenlijst op te halen zodat we vanmorgen zo'n anderhalf uur bij de apotheek hebben gezeten maar we hebben alles. Ook is gisteren de nagelboer nog geweest en heb ik mooie zwart-groene nagels, dat is hier toch zo leuk. Voor 3,- euro zijn de nagels van mijn handen en voeten weer netjes voor twee weken. Het is hier momenteel 17.00 uur en rond deze tijd verwachten we een oude kennis van ons uit Nairobi. Hij zou zondag al gekomen zijn maar hier heb je niks zeker dus ook nu zal het wel veel later worden, we zien wel.Als het goed is komt hij de trip naar de Masai mMara met ons bespreken en vervolgens zal hij morgenochtend wel weer vertrekken. Is dat zo dan gaan wij morgen vroeg naar Rangala en Ugunja maar dit is nog de vraag. Verder heb ik tot op heden niks meer te melden, een karig verslag maar er komen nog meer dagen hopen we en zien we morgen verder...

21.1

Ook gisteravond liep het weer heel anders dan we hadden gedacht. Tegen 17.30 uur kwam de man Laurens dan toch aanzetten maar hij had ook nog twee security mannen, netjes in het pak bij zich. Zo belangrijk zijn we nou ook weer niet maar ze waren er gewoon bij. Wij hadden ook met het eten op die man gerekend maar na een uurtje thee gedronken en wat koekjes gegeten te hebben zijn ze weer opgestapt en zaten wij met een lading eten. Niet erg hoor, een gedeelte in de diepvries en de rest voor gister en vanavond. Vanmorgen hebben we om 8.00 uur de bus genomen richting Ugunja. We moesten daar nog het een en ander regelen en ook de nieuwe schoolbankjes gaan bekijken en foto's van nemen. Toen we bij Yvonne kwamen was Stanley juist wat pap aan het eten maar er werd toch veel gekliederd door het manneke, maar het gaat al behoorlijk goed. Eerst moest ze dat met een lepeltje geven maar nu gaat het al gewoon uit de beker. Naast de Day-Care staan drie kleine golfplaten huisjes en een maalderijtje waar mensen hun mais kunnen malen tot poeder. In een van die huisjes woont een aangenomen dochter van Consolata die ons regelmatig met van alles bijstaat in die omgeving. Ze woont daar met haar man en dochtertje. Ik vroeg waar haar kindje moest slapen want er stond alleen maar een eenpersoonsbed. Nou, gewoon op de grond, op een stuk plasic en een oud vodje van een dekentje. We hebben haar geld gegeven voor een matras, een lakenset, deken en een kussen. Ze is meteen op pad gegaan en op onze terugweg hebben we het wisselgeld en de rekening opgehaald. Het vrouwtje was zo blij en dolgelukkig. Ze wilde dat we limonade namen en een eitje aten maar dit hebben we geweigerd, ze is zo arm als een platgetrapte luis dus we hebben weer en gezinnetje heel gelukkig gemaakt. Vanavond belde haar man nog om ons te bedanken. Ook zijn we voor Stanly's fysio therapie glyzerine gaan kopen, dit wordt niet aangereikt door het ziekenhuis dus zijn we daarvoor op pad gegaan. Toen we alles hadden afgewerkt zijn we met de motor naar Rangala gegaan maar onderweg eerst nog even de Equator school bezocht. De school waar we vorig jaar iedereen een nieuw schooluniform hebben gegeven. De sfeer was er niet geweldig. Immers er is deze week een collega van hun ploseling overleden. De kinderen droegen geen van allen hun uniform maar toen we hiernaar informeerden werd ons verteld dat alle kinderen de volgende dag schone keding moesten dragen omdat de begrafenis van de onderwijzers op het terrein van de Eequator school plaats zou vinden dus vandaar. In Rangala aangekomen hebben we de kleuterschool en het weeshuis te bezocht. Die non die daar de scepter zwaait sloeg haar handen in de lucht van blijheid maar ze meent er volgens mij geen flikker van. Ze had Midred gevraagd of zij soms verkeerde dingen over haar had gezegd omdat ze weet dat we voor Jacinther zorgen maar die non is in de vaste veronderstelling dat we Mildred een maandelijkse toelage geven en dat is beslist niet zo. Ze is gemeen tegenover haar personeel maar wel goed voor de verzorging van de kinderen. Er zijn trouwens momenteel best veel kleine weesjes in het babyhome. Twaalf kindertjes beneden het half jaar, de jongste was net veertien dagen oud. Ook op de kleuterschool was het een leuk weerzien. We fungeerden weer als klimpalen, de kinderen hingen aan alle kanten aan ons, heel leuk. Nu dachten we ook Mildred te ontmoeten in het babyhome maar ze was er niet. Haar zus Rose die daar ook werkt belde haar om te vragen waar ze uithing, ze was bij haar “schoonmoeder” ergens in de rimboe. Ze vroeg of we asjeblieft ook die kant uit wilden komen. Wij waren er nog nooit geweest, het was 14.00 uur dus voor ons een mooie gelegenheid weer een ander deel in die regio te bekijken. We hebben afscheid van het babyhome genomen, zijn naar de hoofdweg gelopen en hebben daar de bus gepakt richting schoonmoeder. In een plaatsje zo'n vijftien kilometer terug richting Kisumu zijn we weer uit de bus gestapt en een motor(taxi) genomen. Eerst hebben we die man met Mildred laten telefoneren om te vragen waar hij precies moest zijn. Mildred had het hem uitgelegd, tegen ons gezegd dat we niet meer dan 0,50 cent moesten betalen nadat er eerst 1,50 euro werd gevraagd, de afzetters maar zo werkt het en daar gingen we dan met z'n tweeën achterop het platteland op. Na een fantastisch mooie rit van ongeveer twintig minuten en nog een stukje lopen kwamen we bij de moeder van Cosmos, Mildred's schoonmoeder aan. Onderweg passeerden we nog een school waar ze volgens mij nog nooit een Mzungu hebben gezien. Ze moesten Piet allemaal aanraken ha ha. De compound waar we op kwamen rijden leek wel een verlaten cowboydorp met een hoofdgebouw en een aantal vervallen bijgebouwen, wat een zooitje was het daar maar we werden wel heel hartelijk ontvangen. We moesten gelijk eten en daar hadden we niet zo'n zin in maar we hebben toch uit beleefdheid een kop Keniaanse thee en een boterhan met ei en tomaat genomen. Dat eten is een normaal gebruik, voor het minste of geringste willen de mensen je bedanken en dat doen ze graag door je iets te eten aan te bieden. Deze keer waren ze dankbaar omdat ze het een eer vinden dat wij ze willen bezoeken. We hebben een rondleiding in El Passo in vervallen staat gehad, moesten uitkijken dat we niet in een of andere hoop stront trapten hetzij van de kippen, geiten, katten, honden of koeien, het liep er allemaal los in en uit. In huis rook het ook niet bepaald fris, volgens ons hadden de honden of katten daar ook wel eens een plasje achtergelaten maar het mocht de pret niet drukken, het was toch weer een leuke ervaring. De mensen die er wonen lopen op blote voeten. Je vraagt je alleen af hoe kunnen mensen in zulke omstandigheden leven. Ook vader was in de tuin begraven, daar moesten we ook even naar komen kijken, niet dat hij verscheen of zo maar zo maar, het hoort er ook bij. Cosmos kwam zelf ook nog even na schooltijd en liet zijn huis waar hij vroeger woonde zien. Een bouwval, een mud huis van klei en stokken met een dak van golfplaten helemaal in verval met in de “slaapkamer”een grote termietenheuvel. Uiteindelijk heeft hij voor ons weer een motor(taxi) besteld maar ook hij was zo blij dat we de moeite hadden genomen om zijn moeder te bezoeken al sprak ma geen woord Engels dus was het handen en voetenwerk. De motor kwam, we zijn opgestapt en weer naar de hoofdweg gebracht waar we direkt verbinding hadden met de bus die ons weer veilig naar Kisumu heeft gebracht, al bij al een heel leuke dag met een onverwachts avontuur in de middle of nowhere.

22.1

Het zou een drukke dag worden na een regenachtige nacht maar er is niks van gekomen. Mildred zou vandaag deze kant op komen maar die non heeft er weer een stokje voor gestoken en haar na haar afgelopen nachtdienst ook weer een dagdienst op haar nek gehangen zodat ze drie diensten achter elkaar moet werken dus Kisumu kon ze vergeten. Ook zou ik vandaag met Zr. Lucy om schoentjes gaan voor en met haar kindertjes van het weeshuis. Ze zou bellen als het zover was dat ze kon komen in de voormiddag maar tegen 12.00 uur was ze nog niet gekomen dus belde ik haar met de vraag hoe laat ze bij ons zou zijn. Nou, zei ze, vandaag gaat het niet want de chauffeur is naar een begrafenis dus waarschijnlijk doen we het maandag. Oef, dan heb ik het al, waarom niet even een telefoontje dat het bezoek aan de schoenwinkel niet door kan gaan, dit is ook weer Kenia. Piet was alleen de wekelijkse boodschappen gaan doen en kreeg een telefoontje van Phillis, de moeder van Ineke 2. Ineke was vanmorgn ogenomen in het ziekenhuis met malaria dat is hier aan de orde van de dag maar bij zo'n klein prulleke kan het toch heel gevaarlijk zijn. Omdat we nu toch een rustige dag hadden zijn we nadat we gezwommen en gezond hebben naar het ziekenhus gegaan om haar te bezoeken. Ach wat was dat kind beroerd al ging het volgens haar pa die met het kind op bed zat al stukken beter dan vanochtend, gelukkig maar. Piet ging tussendoor nog even in het mortuarium kijken waar ze er weer eentje aan het vol spuiten waren. Dan blijven ze lekker lang goed. We zijn op ons gemak weer teruggewandeld naar huis en dat was het dan vandaag, heel anders gelopen dan verwacht.

23.1

Afgelopen nacht hebben we en terroristische aanval gehad van een afscheidingsbeweging die behoort tot El-Chebab namelijk de kikkerbeweging.
De aanval begon gisteravond rond 21.00 uur en we werden geteisterd tot vanochtend 6.00 uur. Een gekwaak om gek van te worden en het hield maar niet op. Voorgaande jaren hadden we er soms ook wel “last” van maar dan was het meer een concert van ongeveer 20.00 uur tot 24.00 uur en als we naar bed gingen hield het op maar vannacht was het werkelijk niet om aan te horen, er kwamen steeds meer van die dikke vette brulkikkers naar de vijver die zo'n tien meter van ons slaapkamerraam ligt. Ik ben twee keer ruim een uur uit bed geweest, heb me aangekleed en ben gaan zitten gamen. Ja, dan moet je je weer beschermen tegen de muggen, zo blijf je bezig. Ik heb op een gegeven moment, het was rond 3.30 uur maar een dubbele dosering slaappillen genomen en ben toch wel in slaap gevallen. Piet gaat vanavond round up in de vijver strooien als ze weer gaan aanvallen. Gedurende de dag hebben we al een paar maal zout in de vijver gekiept, we zien dan wel wat er gebeurt. Verder hebben we een rustige dag gehad en heeft de nieuwe manager een hele poos zitten buurten. Piet is ondertussen weer maar eens naar de pinautomaat gegaan en om groenten geweest. Nu zou vanmiddag rond 14.00 uur Veronica komen met Ineke 3 om te zwemmen maar om 14.00 uur natuurlijk geen mens te zien. Wij bellen, ze was nog thuis maar zou over zo'n tien minuten de matatu nemen. Piet was al naar het zwembad gegaan en ik ben naar de grote weg gelopen om haar op te vangen omdat het de eerste keer was dat ze hier kwam. Ik heb meer dan een half uur staan te wachten en moest van ongeduld eerst terug naar huis om te gaan plassen toen maar weer terug. Na een dik kwartier was ze er nog niet terwijl het van haar woongebied naar ons misschien een kwartiertje rijden is met de matatu. Ik hield het wachten voor gezien en net toen ik weer terug op de compound was belde ze me om te zeggen dat ze aan de weg stond. Ik wees haar naar de compound en zou haar wel opvangen aan de poort. Wat denk je er kwamen vier vrouwen en een klein kindje aangelopen dat was dan Veronica met Ineke 3 en nog drie andere dames, van een van de drie hadden ze er trouwens wel twee kunnen maken, kan hier allemaal, je bent nergens zeker van. De dames hebben gelijk hun badkleding aangedaan en hebben toch een gezellige middag gehad in het water met Piet. Ik was weer kinderjuf en heb maar weer op Ineke 3 gepast wat ook beslist geen ramp is. Dit meisje geeft inmiddels tenminste wat om mij en we hadden het samen goed naar onze zin aan de waterkant. Terwijl ik dit verslag zit te typen horen we de kikkers weer tegen de klippen omhoog paren. Daar gaat Pietje nu een round-upje voor steken. Zielig voor de kikkers maar hopelijk kunnen wij vannacht rustig slapen.